كليدواژه :
شاهنامه فردوسي , دوره تاريخي , تاريخ مسعودي , تاريخ كامل
چكيده فارسي :
فردوسي بزرگ ترين ستون زبان وادبيات فارسي ايران و شاهنامه نامي وي، يكي از بزرگ ترين كتب حماسي وادبي ايران وجهان است. شاهنامه اي كه در سه بخش اساطيري، حماسي و تاريخي دورنماي كلي دارد ودر دوره تاريخي نمود خود را از پادشاهي شاهان ايراني نشان مي دهد. يكي از بخش هاي كه مورد بي مهري فردوسي پژوهان قرارگرفته است بخش تاريخي شاهنامه است كه البته علت اصلي آن، كم توجهي و بي ميلي فردوسي به ادامه روايت هاست. سوال اصلي تحقيق اين است كه زبان وفردوسي در بيان معرفي قهرمانان دوره تاريخي چگونه است؟ فردوسي در نگارش اين بخش هم به روايت هاي شفاهي بيشترتوجه دارد تا اصالت موضوعات و تواريخ مستقل. او براساس احساسات شاعرانه و ميزان مطابقت شاهنامه با كتاب هاي تاريخي تا چه حد است؟ اين مكتوب كه با روش توصيفي -تحليلي صورت گرفته است، نشان مي دهد كه با ديگران تفاوت دارد و شايد از افراط ها و تفريط ها در آن ابايي نداشته باشد و از طرف ديگر شخصيت ملي گراي فردوسي از منابع اصلي تاريخي كم بهره برده است. دراين پژوهش، روايت شاهنامه با بعضي كتب تاريخي مستقل چون تاريخ كامل ابن اثير، مسعودي، ثعالبي، يعقوبي وفرهنگ هاي شاهنامه، دهخدا، معين و... مقايسه شده است. اگرچه اختلاف روايت شاهنامه با كتب مذگور در وجود شخصيت ها، اسامي افراد، محل وقوع حوادث، تعداد پادشاهان و مدت زمان پادشاهي آنان است، بيشتر با روايت ثعالبي مطابقت دارد. در عمده ترين شباهت ميان كتب تاريخي با هم مطابقت داشتن كليت وقايع و داستان هاي اين كتاب هاست.
چكيده لاتين :
Ferdowsi is the greatest pillar of the Persian language and literature of Iran and his famous Shahnameh, one of the greatest epic and literary books of Iran and the world. The Shahnameh, which has a general perspective in three parts of mythology, epic and history, and in the historical period shows itself from the kingdom of the Persian kings. One of the sections that has been neglected by Ferdowsi scholars is the historical section of Shahnameh, the main reason for which is Ferdowsi's lack of attention and reluctance to continue the narrations. This written method, which has been done by descriptive-analytical method, shows that Ferdowsi, in writing this section, also pays more attention to oral narratives than to the originality of independent subjects and histories. He differs from others on the basis of his poetic feelings and may not be superfluous to the excesses and excesses in it. In this study, the narration of Shahnameh has been compared with some independent historical books such as the complete history of Ibn Athir, Mas'udi, Tha'alabi, Yaqoubi and the cultures of Shahnameh, Dehkhoda, Moin, etc. The location of the events is the number of kings and the length of their reign, which is more in line with Tha'alabi's narration. In most of the similarities between the historical books, it is consistent with the totality of the events and stories of these books.
