ارزيابي كمّي ريسك جابه‌جايي دستي بيمار در بخش‌هاي يكي از بيمارستان‌هاي تهران، به روش MAPO

زمينه و هدف: جابه جايي دستي بيماران ناتوان، يكي از فاكتورهاي مهم و مؤثر بر كمردردهاي حاد در بين پرستاران در معرض مواجهه است. مطالعه حاضر با هدف ارزيابي كمّي ريسك جابه جايي دستي بيمار در بين پرستاران بخش هاي يكي از بيمارستان هاي تهران، به روش MAPO انجام گرفت. روش بررسي: مطالعه حاضر به روش تحليلي مقطعي در يكي از بيمارستان هاي شهر تهران در 26 بخش انجام شد. نمونه ها به روش سرشماري، در بين پرستاران و بهياران بخش هاي مختلف بيمارستان انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها، از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و چك ليست MAPO استفاده گرديد. يافته ها: بالاترين ميزان امتياز MPAO به ترتيب مربوط به بخش هاي دي كلينيك (امتياز 7/14)، ارتوپدي مردان (امتياز 3/6) و اتاق عمل جنرال (امتياز 7/5) بود. 8/53% از بخش هاي بيمارستاني در سطح 2 اقدام اصلاحي قرار داشتند كه نشانگر ريسك وقوع اختلالات اسكلتي عضلاني 4/2 برابر بالاتر از اقدام اصلاحي سطح 1 بود. نتيجه گيري: با توجه به اينكه نسبت بيماران ناتوان در همكاري و يا همكاري جزئي، ابزار بلندكننده، كمكي، ويلچر و آموزش، بيشترين نقش را در بين ريسك فاكتورها براي بخش هاي فوق الذكر دارند مي توان با افزايش تعداد نيروي انساني و ويلچر، استفاده از ابزار بلندكننده، كمكي و آموزش؛ ميزان امتياز MAPO و در نتيجه سطح ريسك بروز اختلالات اسكلتي - عضلاني را كاهش داد.