بررسي رابطه سوءمصرف مواد اعتيادآور با سرسختي روان‌شناختي، كيفيت زندگي و خودپنداره در معتادان

زمينه و هدف: اعتياد به مواد مخدر، اختلال رواني عودكننده و مزمني است كه با اختلالات انگيزشي شديد و از دست دادن تسلط رفتاري همراه است. اعتياد و سوءمصرف مواد داراي عوامل زمينه ساز متعددي در حيطه هاي نگرش، محيط و جامعه مي باشد. از سوي ديگر، تحقيقات قبل نشان داده است اعتياد موجب بروز دگرگوني در ادراك مسائل اجتماعي و نوع نگرش در افراد مبتلا به اين معضل مي شود. مطالعه حاضر با هدف بررسي رابطه سوءمصرف مواد با سرسختي روان شناختي، كيفيت زندگي و خودپنداره در معتادان انجام شد. روش بررسي: اين پژوهش از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل افراد تحت پوشش مراكز ترك اعتياد شهر قم بود كه با روش نمونه گيري در دسترس (تعداد 250 نفر) انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها، از پرسشنامه غربالگري مواد، خودپنداره، سرسختي روان شناختي و كيفيت زندگي استفاده شد. داده ها از طريق روش محاسبه ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون تحليل شدند. يافته ها: بين سوءمصرف مواد با سرسختي روان شناختي در سطح 05/0، همبستگي منفي معني دار (531/0) وجود داشت. از سوي ديگر، بين سوءمصرف مواد با كيفيت زندگي در سطح 05/0، همبستگي منفي معني دار (283/0) بود، همچنين بين سوءمصرف مواد با خودپنداره در سطح 05/0، همبستگي منفي معني داري (475/0) به دست آمد. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد بين سوءمصرف مواد اعتيادآور با سرسختي روان شناختي، كيفيت زندگي و خودپنداره، رابطه معني داري وجود دارد و افرادي كه شدت سوءمصرف مواد بالاتري دارند سرسختي روان شناختي، كيفيت زندگي و خودپنداره آنان پايين تر است.