ابعاد مدل نياز-كنترل و ارتباط آن با سندرم فرسودگي شغلي در پرستاران

تغييرات به وجود آمده در ماهيت كار، افزايش قابل ملاحظه توجه به روابط بين فاكتورهاي رواني وابسته به كار و سلامتي را به تصوير ميكشد، هدف از انجام اين مطالعه بررسي سطح فرسودگي شغلي و بررسي سطح نيازمنديها و كنترل شغلي و رابطه فرسودگي شغلي با نيازمندي مواد و روش در اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ تحليلي- ﻣﻘﻄﻌﯽ، 415 ﻧﻔﺮ از ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎي داﻧﺸـﮕﺎه ﻋﻠـﻮم ﭘﺰﺷـﮑﯽ همدان ﮐـﻪ ﺑـﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮي ﺗﺼﺎدﻓﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ، ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﻧﺴﺨﻪ ﻓﺎرﺳـﯽ ﭘﺮﺳﺸـﻨﺎﻣﻪ ﻣﺤﺘـﻮاي ﺷـﻐﻠﯽ و ﭘﺮﺳﺸـﻨﺎﻣﻪ فرسودگي شغلي ﺑﺮاي ﺟﻤﻊآوري دادهﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﺑﺮاي ﺗﺤﻠﯿﻞ دادهﻫـﺎ از آﻣـﺎر ﺗﻮﺻـﯿﻔﯽ و آزﻣـﻮن آﻣـﺎري رگرسيون لجستيك چندگانه در ﻧﺮم اﻓﺰار SPSS16نتايج: 13/25)، مسخ شخصيت (1/5+ 30/33) به دست آمد. حدود 51% از پرستاران نيازهاي رواني شغل خود را زياد و حدود 57% از ايشان نيز كنترل شغلي خود را زياد گزارش كردهاند. حدود 30% از پرستاران شغل خود را فعال، 21% غير فعال، 22% با استرين بالا و 27% با استرين پايين گزارش كردهاند. و شغل غير فعال از بعد كاهش كفايت شخصي در سندرم فرسودگي شغلي حمايت ميكند (432/0=OR)نتيجه ;بر اساس نتايج مطالعه بايد گفت كه اگر نيازمنديهاي رواني و كنترل شغلي فرد بالا باشد فرد مستعد فرسودگي شغلي نخواهد بود. همچنين احتمال وقوع فرسودگي شغلي در بعد كاهش كفايت شخصي در بين پرستاراني كه نيازمندي هاي رواني شغلي را كم و كنترل شغلي خود را نيز كم گزارش كردهاند بيشتر است.