تاثير عصاره گياه جاشير (prangos ferulace lindl) برشاخص‌هاي هماتولوژيك در موش صحرايي نر ديابتي

زمينه و هدف: ديابت يك بيماري هتروژن متابوليكي در انسان است كه در نتيجه هايپر گليسمي، گليكوزيلاسيون غشا گلبول هاي قرمز و آسيب به سلول هاي بنيادي مغز استخوان رخ مي دهد. در اين پژوهش تاثير عصاره آبي الكلي گياه جاشير به دليل دارا بودن فلاونوئيدهاي ضد اكسيداسيون بر شاخص هاي هماتولوژيك در موش صحرايي نر ديابتي بررسي شد. مواد و روش ها: در اين پژوهش از ٦٠ سر موش صحرايي نر باوزن تقريبي ٢٠ ±٢٠٠ گرم استفاده شد. حيوانات به طور تصادفي به 6 گروه10 تايي شامل: گروه كنترل، گروه شاهد، گروه تجربي 1 تحت درمان با مقدار mg/kg300 وزن بدن عصاره گياه جاشير، گروه تجربي 2 موش ديابتي بدون دريافت عصاره گياهي، گروه تجربي 3 و 4 ديابتي تحت درمان با mg/kg 300 و 600 وزن بدن عصاره گياه جاشير تقسيم شدند. تجويز عصاره به صورت گاواژ به مدت 28 روز انجام شد. در پايان، شاخص هاي هماتولوژيك در تمامي گروه ها اندازه گيري شد و داده ها با استفاده از آزمون آماري آناليز واريانس يك طرفه تجزيه و تحليل شدند (05/0 gt;). نتايج: براساس نتايج آماري به دست آمده از اين تحقيق گروه تجربي 2، تعداد گلبول قرمز و مقادير هموگلوبين، هماتوكريت، MCH، نسبت به گروه كنترل و شاهد كاهش معني داري داشته است. گروه هاي تجربي 3 و 4 نسبت به گروه تجربي2، تعدادگلبول قرمز و مقادير هموگلوبين، هماتوكريت، MCV افزايش معني داري نشان مي دهند. نتيجه گيري: براساس نتايج اين تحقيق، عصاره آبي الكلي گياه جاشير توانسته شاخص هاي هماتولوژيك شامل گلبول هاي قرمز، هموگلوبين، هماتوكريت را در موش هاي ديابتي بهبود بخشد.