ارزيابي ارگونوميك خطر ابتلا به اختلالات عضلاني- اسكلتي پرستاران به روش QEC و تأثير 8 هفته حركات اصلاحي منتخب و مداخلات ارگونومي شغلي بر ميزان مواجهه آن‌ها

زمينه و هدف: در نگرش ارگونوميك جهت كاهش اختلالات عضلاني اسكلتي در محيط كار مي بايست تمام مواردي كه در وقوع آسيب ها نقش دارند، مورد ارزيابي قرار گيرند. اين نگرش مي تواند زمينه ساز دستيابي به راه حل بهينه جهت حذف يا كاهش شيوع اختلالات عضلاني-اسكلتي در محيط كار شود. هدف از تحقيق حاضر ارزيابي ارگونوميك خطر ابتلا به اختلالات عضلاني اسكلتي پرستاران به روش QEC و بررسي تأثير 8 هفته حركات اصلاحي منتخب و مداخلات ارگونومي شغلي بر ميزان مواجهه آن ها بود. مواد و روش ها: بدين منظور از پرسشنامه نورديك و روش ارزيابي سريع مواجهه (QEC) در 6 وظيفه كاري پرستاران استفاده شد. نتايج: 7/85% از پرستاران، كار در محيط شغلي را عامل اصلي ايجاد اختلالات عضلاني اسكلتي گزارش كردند و 89% از وظايف مورد مطالعه پرستاران در سطح بالا يا خيلي بالاي ريسك قرار داشتند. همچنين تفاوت معني داري در تكنيك هاي مختلف مشاهده شد (P 0.05)، به طوري كه جا به جا كردن بيمار (7/87%) بيشترين امتياز ريسك را به خود اختصاص داد و پس از آن دارو دادن (2/66%)، رگ گيري (1/65%)، پانسمان كردن (5/64%)، شركت در ويزيت بيماران (9/59%) و گزارش نويسي (1/51%) در مراتب بعدي ريسك قرار گرفتند. پس از 8 هفته تمرينات اصلاحي و مداخلات ارگونومي در ميزان خطر ابتلا به اختلالات عضلاني - اسكلتي كاهش معني داري مشاهده شد (P 0.05). نتيجه گيري: بالا بودن سطح ريسك خطر، نشانه آسيب زا بودن شرايط و محيط كار در بيمارستان بود كه اصلاح تكنيك جا به جا كردن بيماران و بهبود شرايط بلند كردن بيماران و اصلاح ساير تكنيك هاي مراقبتي و همچنين حركات اصلاحي منتخب موجب كاهش سطح ريسك خطر شد.