اثر شدت هاي مختلف فعاليت هوازي حاد بر غلظت رزيستين پلاسما و مقاومت به انسولين در مردان مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: هدف از اين تحقيق مقايسه شدت هاي مختلف فعاليت هوازي حاد بر غلظت رزيستين پلاسما در مردان مبتلا به ديابت نوع دو بود. مواد و روش ها: تعداد 10 آزمودني مبتلا به ديابت نوع دو (ميانگين±انحراف معيار؛ سن، 3.6±52.6 سال ؛ قد، 6.7±171.3 سانتي متر؛ وزن 4.7±87.58 كيلو گرم) در تحقيق شركت كردند. در جلسه اول سنجش هاي آنتروپومتريكي، تركيب بدني و اوج اكسيژن مصرفي(VO2peak) آزمودني ها اندازه گيري شد. در جلسات دوم تا چهارم آزمودني ها پس از حداقل 10 ساعت ناشتايي در يك طرح متقاطع با سه شدت %40 ، %60 و %80 اوج اكسيژن مصرفي، طي سه جلسه به فاصله يك هفته روي تردميل دويدند. هزينه انرژي هر جلسه فعاليت 300 كيلو كالري بود. نمونه خوني قبل از فعاليت، بلافاصله و 24 ساعت پس از هر شدت فعاليت براي اندازه گيري فاكتور هاي تحقيق جمع آوري شد. نتايج: نتايج تحقيق نشان داد كه هيچ يك از اثرات اصلي زمان نمونه گيري و فعاليت و اثر تعاملي زمان نمونه گيري * فعاليت بر سطوح رزيستين، گلوكز، انسولين و شاخص مقاومت به انسولين (HOMA-IR) معني دار نبود (0.05 p). همچنين نتايج آزمون همبستگي پيرسون نشان داد بين مقدار تغييرات رزيستين و ديگر فاكتور هاي تحقيق در شدت هاي مختلف ارتباط معني داري وجود نداشت (0.05 p). نتيجه گيري: مي توان نتيجه گيري كرد كه فعاليت حاد با شدت هاي مختلف روي رزيستين در افراد مبتلا به ديابت نوع دو تأثيري ندارد، كه اين نتايج ممكن است به دليل ثابت بودن هزينه انرژي در هر جلسه از فعاليت باشد.