بررسي اثر مصرف دانه كنجد بر برخي فاكتورهاي بيوشيميايي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: بيماري ديابت يكي از شايع ترين بيماريهايي است كه در جوامع امروزي ديده ميشود. به دليل افزايش ابتلاء به اين بيماري و عوارض شناخته شده ناشي از آن و هم چنين بي ضرر بودن دانه كنجد، پژوهش حاضر به منظور بررسي تأثير مصرف دانه كنجد بر برخي از فاكتورهاي بيوشيميايي افراد مبتلا به ديابت نوع 2 انجام شد. مواد و روشها: اين كارآزمايي باليني بر روي 60 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 كه به طور تصادفي به دو گروه 30 نفره مصرف كننده دانه كنجد )مورد( و عدم مصرف دانه كنجد )شاهد( تقسيم شدند، انجام شد. به افراد مورد، مقدار 60 گرم در روز دانه كنجد به مدت 2 ماه داده شد و گروه كنترل دانه كنجد دريافت نكردند. اطلاعات بيماران توسط پرسش نامه جمع آوري شد. سرم خون ناشتاي بيماران در ابتدا و در پايان مطالعه جمع آوري و فاكتورهاي بيوشيميايي مورد مطالعه در آزمايشگاه اندازه گيري شدند. جهت تجزيه و تحليل دادهها از آزمونهاي آماري t دو نمونهاي مستقل و t زوجي استفاده شد . نتايج: در اين پژوهش ميانگين و انحراف معيار سني بيماران در گروه مصرف كننده دانه كنجد و عدم مصرف دانه كنجد به ترتيب 72 / 5±40 / 52 و 11 / 6±00 / 56 سال بود. نتايج نشان داد كه قند خون ناشتا، HbA1C ، كلسترول و تري گليسريد، LDL ، ALT و ALP بعد از مصرف دانه كنجد به طور معني داري كاهش پيدا كرده است (P 0.05) نتيجه گيري: با استناد به نتايج به دست آمده و بدون عارضه بودن دانه كنجد، ميتوان پيشنهاد كرد احتمالاً استفاده از اين گياه به عنوان يك داروي مكمل در درمان و پيش گيري از اختلالات ديابت مفيد ميباشد.