بررسي تغييرات سوپراكسيد ديسموتاز (SOD)، گلوتاتيون (GSH) و مالون دي آلدهيد (MDA) و هيستولوژيك ناشي از تشعشع گاما بر بافت ريه موش صحرايي

زمينه و هدف: ريه يك ارگان حساس و آسيب به آن عامل محدودكننده دوز در پرتودرماني است. عوارض جانبي مختلف شامل پنوموني و فيبروز ريه مربوط به بيماران مبتلا به تابش قفسه سينه است. مطالعه حاضر باهدف بررسي اثر پرتوگاما در آسيب هاي حاد و مزمن در بافت ريه موش صحرايي نر انجام شده است. مواد و روش ها: 32 موش به دو گروه تقسيم شدند. گروه كنترل، 14 موش تحت شم تابش قرار گرفتند. گروه پرتو، 18 موش تحت تابش قرار گرفتند. موش ها تحت تابش 18 گري از تك دوز پرتوگاما دستگاه كبالت60 قرار گرفتند. هشت حيوان در هر گروه 24 ساعت پس از تابش براي تعيين سوپراكسيد ديسموتاز (SOD)، گلوتاتيون (GSH) و مالون دي آلدهيد (MDA) و ارزيابي هيستوپاتولوژيك قرباني شدند. 8 هفته پس از تابش براي ارزيابي هيستوپاتولوژيك باقيمانده حيوانات قرباني شدند. نتايج: 24 ساعت پس از تابش، در گروه پرتو نسبت به كنترل SOD و GSH كاهش و MDA افزايش يافته است، به ترتيب (p=0.001, p 0.001, p=0.001). نتايج هيستوپاتولوژي در 24 ساعت پس از تابش نشان داد كه بروز سلول هاي التهابي نسبت به كنترل افزايش يافته است (P 0/05). ارزيابي هيستوپاتولوژي 8 هفته پس از تابش افزايش قابل توجهي در آسيب عروقي، نفوذ ماست سل، بروز التهاب و فيبروز در گروه پرتو نسبت به كنترل مشاهده شده است (P 0/05). نتيجه گيري: پرتودهي موضعي قفسه سينه با دوز 18 گري موجب تغيير در شاخص هاي آسيب استرس اكسيداتيو و هيستوپاتولوژيكي بافت ريه در كوتاه مدت و درازمدت مي شود.