مقايسه تأثير تمرينات تعادلي با و بدون لباس فضايي بر تعادل و الگوي راه رفتن بيماران مبتلا به پاركينسون

زمينه و هدف: بيماري پاركينسون يك عارضه پيش رونده مزمن است كه سيستم عصبي مركزي را تحت تأثير قرار مي دهد. هدف از اين مطالعه مقايسه تأثير تمرينات تعادلي با و بدون لباس فضايي بر تعادل و الگوي راه رفتن بيماران مبتلابه پاركينسون است. مواد و روش ها: بيماران مبتلا به پاركينسون به سه گروه كنترل، با لباس فضايي و بدون لباس فضايي تقسيم شدند. گروه كنترل فقط درمان دارويي دريافت كردند در حالي كه گروه هاي با و بدون لباس فضايي نه فقط درمان دارويي بلكه به مدت هشت هفته به انجام تمرينات تعادلي پرداختند. تعادل (Berg) و الگوي راه رفتن (Tinetti) بيماران در پيش آزمون و پس آزمون بررسي شد. نتايج: تفاوت معني داري بين سه گروه در تعادل مشاهده شد (05/0 gt;P) به طوري كه گروه هاي با و بدون لباس فضايي به طور معني داري اثربخش تر از گروه كنترل بودند (P 0/05)، اما بين گروه هاي با و بدون لباس فضايي تفاوت معني داري مشاهده نشد (0/076=P). تفاوت معني داري بين سه گروه در الگوي راه رفتن مشاهده شد (P 0/05) به طوري كه گروه هاي با و بدون لباس فضايي به طور معني داري اثربخش تر از گروه كنترل بودند (P 0/05)، همچنين گروه با لباس فضايي به طور معني داري اثربخش تر از گروه بدون لباس فضايي بود (P 0/05). نتيجه گيري: انجام تمرينات تعادلي بهتر از انجام ندادن آن است، همچنين انجام تمرينات تعادلي با لباس فضايي نسبت به بدون لباس فضايي موثرتر است.