بررسي وضعيت خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان دانشگاه‌هاي علوم پزشكي كردستان و آزاد اسلامي سنندج در سال تحصيلي 95-1394

زمينه و هدف: خودكارآمدي تحصيلي دلالت بر باور يك فرد به توانايي هايش در دستيابي به اهداف و فعاليتهاي آموزشي دارد،كه شكل گيري آن متأثر از عوامل مختلفي است. اين مطالعه با هدف تعيين رابطه خودكارآمدي تحصيلي با متغيرهاي جمعيتشناسي در دانشجويان دانشگاه هاي علوم پزشكي كردستان و آزاد اسلامي سنندج در سال تحصيلي 95-1394 انجام گرديد. مواد و روش ها: اين مطالعه از نوع مقطعي بود كه روي 398 نفر از دانشجويان دانشگاههاي علوم پزشكي كردستان و آزاد اسلامي سنندج در سال تحصيلي 95-1394 انجام شد. نمونه گيري به صورت خوشه اي بود. براي جمع آوري داده ها از فرم اطلاعات جمعيت شناختي و پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي استفاده شد. داده هاي جمع آوري شده با نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمونهاي آماري توصيفي و استنباطي شامل ميانگين، انحراف معيار، تي تست مستقل و آناليز واريانس يك راهه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: ميانگين نمره خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان مورد بررسي بر مبناي نمره 100 برابر با 12/04 ±64/41 بود. دو گروه دانشجويان دانشگاه هاي علوم پزشكي كردستان (12/13 ±64/49) و آزاد اسلامي سنندج (11/57 ±63/90) از نظر نمره خودكارامدي با هم تفاوت معني داري نداشتند. (0/65=p). بين خودكارآمدي تحصيلي و شغل مادر (0/004=p) و وضعيت اقتصادي خانواده (0/02=p)، تفاوت آماري معني دار بود. نتيجه گيري: نمره ميانگين كارآمدي تحصيلي دانشجويان بالاتر از حد متوسط است؛ متغيرهايي مثل برخورداري از امكانات مالي و تحصيلات والدين مي تواند به عنوان عوامل مؤثر در افزايش باورهاي خودكارآمدي دانشجويان مورد توجه بيشتري قرار گيرند.