تأثير سرعت انقباض بر شاخص‌هاي منتخب آسيب عضلاني متعاقب تمرين اكسنتريك حاد آسيب‌زا: مطالعه مروري

زمينه و هدف: انقباض اكسنتريك يا برونگرا از لحاظ مكانيكي كارايي آن بيشتر بوده، اما استراتژي فعال سازي منحصربه فردي را به كار مي گيرد كه عضله را مستعد آسيب مي كند. تارهاي نوع II نسبت به تارهاي نوع I جهت آسيب عضلاني مستعدترند؛ لذا به نظر مي رسد سرعت انقباض در استرس مكانيكي و ميزان آسيب اثرگذار باشد. هدف از اين مطالعه مروري، بررسي تأثير سرعت انقباض بر شاخص هاي منتخب آسيب عضلاني متعاقب تمرين اكسنتريك حاد آسيب زا بود.مواد و روش ها: با جستجوي مقالات مرتبط منتشرشده در بانك هاي اطلاعاتي معتبر نظير: PubMed، Springer، Elsevier، SID وScience Direct با كليدواژه هاي استاندارد و بر اساس معيارهاي تحقيق، تعداد 16 مقاله (1980 تا 2015) به عنوان مقالات نهايي براي مطالعه مروري حاضر انتخاب شدند.نتايج: از مطالعات انجام شده، 10 مطالعه نشان دهنده افزايش آسيب متعاقب تمرين با سرعت انقباض بالا، 5 مطالعه نشان دهنده عدم تفاوت بين تمرين با سرعت بالا و پايين و يك مطالعه حاكي از افزايش آسيب متعاقب تمرين با سرعت انقباض پايين تر بود.نتيجه گيري: با توجه به نتايج تحقيقات انجام شده، به نظر مي رسد ميزان آسيب عضله با افزايش سرعت انقباض اكسنتريك، افزايش مي يابد. بااين وجود با توجه به متفاوت بودن زمان تنشن در اكثر مطالعات انجام شده، تمركز بر عضلات فلكسوري آرنج و متفاوت بودن نيم رخ آسيب عضلاني بين عضلات متفاوت، مطالعات انساني و حيواني بيشتري در ساير گروه هاي عضلاني براي تائيد اين موضوع كه سرعت انجام تمرين اكسنتريك حاد تا چه ميزان آسيب عضله را تحت تأثير قرار مي دهد، ضروري است.