تاثير آموزش رفتارهاي خود مراقبتي بر كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2: يك مطالعه كارآزمايي باليني

زمينه و هدف: ديابت شايع ترين بيماري ناشي از اختلالات سوخت وساز است كه در صورت عدم كنترل آن، مي تواند باعث كاهش كيفيت زندگي در مبتلايان شود؛ لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير آموزش رفتارهاي خود مراقبتي بر كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام گرديده است. مواد و روش ها: اين مطالعه كارآزمايي باليني در سال 1394 بر روي 90 نفر از بيماران مبتلا به ديابت نوع دو در شهرستان چالدران اجرا شد. بيماران به صورت تصادفي سازي طبقه اي در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي استاندارد، در دو مرحله قبل و 3 ماه پس از مداخله آموزشي گردآوري گرديد. جهت تجزيه وتحليل داده ها از شاخص هاي آمار توصيفي و آزمون هاي تي زوجي و مستقل در سطح معني دار 0.05 استفاده شد. نتايج: ميانگين و انحراف معيار سن بيماران 9.5± 46.3 بود. نتايج مطالعه نشان داد كه ميانگين نمرات متغيرهاي آگاهي، نگرش و رفتارهاي خود مراقبتي گروه مداخله به طوري معني داري افزايش يافته است (0.05 p)، اما تغييرات انجام شده در گروه كنترل معني دار نبود. همچنين مداخله آموزشي تأثير معني دار در بهبود كيفيت زندگي بيماران در تمام ابعاد آن در مقايسه با گروه كنترل گذاشته بود (0.05 p). نتيجه گيري: يافته هاي مطالعه حاضر نشان داد كه مداخله آموزشي باعث بهبود رفتارهاي خود مراقبتي در بيمان مبتلا به ديابت نوع 2 شده است. همچنين نتايج نشان داد كه با آموزش رفتارهاي خودمراقبتي مي توان كيفيت زندگي را بهبود بخشيد.