تأثير ريپاگلينيد بر تخمدان پلي كيستيك القاشده با تستوسترون انانتات در موش سوري نژاد NMRI

زمينه و هدف: سندرم تخمدان پلي كيستيك شايع ترين علت ناباروري ناشي از عدم تخمك گذاري در زنان بوده كه يكي از راه هاي درمان اين سندرم استفاده از داروهاي حساس كننده به انسولين است. هدف اصلي اين پژوهش ارزيابي تأثير داروي ريپاگلينيد بر هيستومورفولوژي تخمدان پلي كيستيك است. مواد و روش ها: در اين مطالعه القاي تخمدان پلي كيستيك با تزريق تستوسترون انانتات به موش هاي نابالغ 5 تا 7 هفته اي در مدت 4 هفته انجام شد. سپس موش ها در دو گروه تقسيم شدند. گروه يك: كنترل بدون دريافت هيچ دارويي، گروه دو: داروي ريپاگلينيد با دوز 30 ميكروگرم به ازاي هر سر موش دريافت نمودند. وزن بدن، نسبت وزن تخمدان به وزن حيوان، قطر تخمدان، تغييرات هيستولوژي تخمدان ها و ويژگي هاي بافت تخمدان با شمارش فوليكول ها موردبررسي قرار گرفت. براي اين مطالعه از تست آماري تي تست استفاده شد (T-test, P≤0.05). نتايج: نتايج نشان مي دهد كه ريپاگلينيد كاهش معني داري بر وزن حيوان و قطر تخمدان داشت (P≤0.05). ريپاگلينيد همچنين باعث كاهش تغييرات تونيكا آلبوژينه، هيپرتكوز، تعداد اووسيت دژنره،، از هم گسيختگي و پيكنوزه شدن سلول هاي گرانولوزا و افزايش عروق خوني گرديد. ميانگين فوليكول هاي پريمورديال، پرايمري، پره آنترال، كيستيك و آترتيك در گروه ريپاگلينيد نسبت به كنترل كاهش معنادار نشان داد (P≤0.05). نتيجه گيري: ريپاگلينيد مي تواند آسيب هاي ناشي از تخمدان پلي كيستيك را جبران كند. توصيه مي شود مطالعات بيشتري در اين خصوص انجام شود