تأثير يك دوره برنامه تمرين تناوبي شديد بر بايوژنز ميتوكندريايي بافت ريه

زمينه و هدف: تمرين تناوبي شديد به عنوان يك استراتژي مؤثر در ايجاد سازگاري هاي تمرين استقامتي شناخته شده است. بااين حال تأثير تمرين هاي ورزشي بر تغييرات ميتوكندريايي بافت ريه به درستي شناخته نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير يك دوره برنامه تمرين تناوبي شديد بر بيان ژن هاي NRF-1 و PGC-1α در سطح mRNA بافت ريه بود. مواد و روش ها: 20 سر رت نر نژاد ويستار (سن 4 هفته، 9±68 گرم) به صورت تصادفي و مساوي به گروه هاي تمرين 6 هفته، تمرين 9 هفته، كنترل 6 هفته و كنترل 9 هفته تقسيم شدند. تمرين تناوبي شديد با سرعت 25 متر بر دقيقه شروع و با سرعت 70 متر بر دقيقه در انتهاي هفته نهم به پايان رسيد. پس از نمونه برداري بافتي، استخراج RNA و سنتز cDNA، بيان ژن ها با كمك تكنيك Real time RT-PCR مورد بررسي قرار گرفت. نتايج: اين پژوهش نشان داد كه تمرين باعث افزايش بيان NRF-1 و PGC-1α مي شود. تفاوت معني داري در بيان NRF-1 و PGC-1α بين گروه تمرين 9 هفته و كنترل 9 هفته اي مشاهده شد. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين پژوهش، به نظر مي رسد تمرينات تناوبي شديد مي تواند سبب تغييراتي در محتوي ميتوكندريايي و احتمالاً بايوژنز ميتوكندريايي در بافت ريه شود.