شيوع خشونت محل كار كاركنان فوريت هاي پزشكي شهرستان سنندج و عوامل موثر بر آن در سال 1395

زمينه و هدف: در سال هاي اخير خشونت محل كار در حوزه سلامت با روند فزاينده اي گزارش شده است. هدف اين مطالعه بررسي فراواني مواجهه با خشونت محل كار در كاركنان فوريت هاي پزشكي شهرستان سنندج و عوامل مؤثر بر آن است. مواد و روش ها: اين پژوهش يك مطالعه توصيفي تحليلي بود كه به روش مقطعي در مراكز فوريت هاي پزشكي شهرستان سنندج در سال 1395 انجام گرفت. با توجه به محدود بودن جامعه پژوهش از روش سرشماري استفاده شد و تمامي 126 نفر كاركنان اين مراكز به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه ي خودگزارش دهي بود. از روش هاي آماري توصيفي، آزمون كاي دو و آزمون دقيق فيشر جهت تحليل داده ها با كمك نرم افزار SPSS20 استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد كه (9075 95% CI=) 84% كاركنان فوريت پزشكي تجربه خشونت محل كار را در يك سال گذشته داشته اند كه (523295% CI=)42% خشونت فيزيكي و (887295% CI= ) 81% خشونت كلامي بوده است. 59/4% (47 نفر) كاركنان منبع خشونت را همراه بيماران بيان كردند. 87% آن ها معتقد بودند كه رويه مناسبي براي گزارش خشونت در محل كارشان وجود ندارد. رابطه معني داري بين سن، وضعيت تأهل، سابقه كاري، داشتن نوبت كاري با تجربه خشونت در كاركنان فوريت هاي پزشكي وجود نداشت. نتيجه گيري: خشونت محل كار در كاركنان فوريت هاي پزشكي شهرستان سنندج بسيار بالا و هشداردهنده است. اين ميزان از خشونت مي تواند موجب كاهش كيفيت كار مراقبتي و افزايش استرس شغلي شود. با توجه به ميزان بالاي سوانح و حوادث در ايران و ضرورت آرامش اين كاركنان، مداخلات مديريتي از جمله آموزش عمومي جامعه، ايجاد سيستم گزارش دهي مناسب براي كاركنان و رسيدگي به گزارش ها ضروري به نظر مي رسد.