بررسي ارتباط حس انسجام و دلسوزي نسبت به زندگي ديگران با نگرش پرستاران نسبت به آموزش بيماران: ميانجي‌گري هوش شخصي

زمينه و هدف: يكي از مسئوليت هاي مهم پرستاران، آموزش به بيماران هست. لذا، پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل پيش بيني نگرش پرستاران نسبت به آموزش بيماران بر اساس حس انسجام، دلسوزي نسبت به زندگي ديگران و هوش شخصي انجام گرفت. مواد و روشها اين پژوهش از نوع همبستگي است. نمونه آماري، 228 نفر از پرستاران بيمارستان هاي استان آذربايجان شرقي در سال 1396 بودند كه به روش نمونه گيري خوشهاي چندمرحله اي انتخاب شدند. براي گردآوري دادهها از پرسشنامههاي حس انسجام Antonovsky، دلسوزي نسبت به زندگي ديگران Chang، هوش شخصي Mayer و مقياس محقق ساخته نگرش پرستاران نسبت به آموزش بيماران استفاده شد. دادهها با استفاده از آزمون ضريب همبستگي پيرسون، بوت استراپ و سوبل، از طريق نرمافزارهاي آماري SPSS22 و Amos مورد تحليل قرار گرفتند. يافتهها: اثر مستقيم حس انسجام (0/32)، دلسوزي نسبت به زندگي ديگران (0/20) و هوش شخصي (0/11) بر نگرش پرستاران نسبت به آموزش بيماران معنادار است. اثر غير مستقيم حس انسجام (2/09=t-value ) و دلسوزي نسبت به زندگي ديگران (2/19=t-value) بر نگرش پرستاران نسبت به آموزش بيماران معنيدار هست. در مجموع 27 درصد از واريانس نگرش پرستاران نسبت به آموزش بيماران از طريق متغيرهاي مدل تبيين شد. نتيجهگيري: با توجه به اثر مستقيم و غير مستقيم متغيرهاي برونزا و ميانجي بر ميزان نگرش پرستاران نسبت به آموزش بيماران، به نظر ميرسد با تقويت هوش شخصي، حس انسجام و دلسوزي نسبت به زندگي ديگران ميتوان گرايش پرستاران را نسبت به آموزش بيماران افزايش داد.