نگرش پرستاران نسبت به آمادگي جسماني خويش

زمينه و هدف: نگرش مثبت نسبت به آمادگي جسماني در پرستاران با بهبود عزت نفس، كاهش فرسودگي شغلي و بهبود كيفيت كاري مرتبط است و باعث كاهش عوامل استرس زا در محيط كار مي گردد. هدف پژوهش حاضر بررسي آگاهي و نگرش پرستاران بيمارستان زارع ساري نسبت به آمادگي جسماني خويش در سال 1394 بود. مواد و روش ها: اين پژوهش يك تحقيق توصيفي مقطعي است. نمونه پژوهش در اين مطالعه كليه پرستاران شاغل در بيمارستان زارع ساري بودند كه به روش تمام سرشماري وارد مطالعه شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه اطلاعات جمعيت شناختي و پرسشنامه خود پنداره بدني PSDQ استفاده شد. داده هاي پژوهش با نرم افزار SPSS 20 و با استفاده از روش هاي آماري توصيفي و روش آماري استنباطي كاي اسكوئر و آزمون دقيق فيشر تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: 34% پرستاران نگرش خوب، 59/4% نگرش متوسط و 6/6% نگرش ضعيف نسبت به آمادگي جسماني خود داشتند. بين نگرش پرستاران مرد و زن نسبت به آمادگي جسماني تفاوت معناداري يافت نشد. از اين حيث تنها در خرده مقياس فعاليت بدني بين نگرش پرستاران مرد و زن تفاوت معني داري وجود داشت (0/003=p). همچنين بين نگرش نسبت به آمادگي جسماني پرستاران با سابقه كاري و گروه هاي سني متفاوت، تفاوت آماري معني داري مشاهده نشد. نتيجه گيري: به طور كلي نگرش شركت كنندگان در حد متوسط ارزيابي شد. با توجه به نقش ويژه پرستاران در سيستم بهداشتيدرماني كشور مي توان با فراهم آوردن امكانات لازم و تشويق پرستاران به شركت در فعاليت هاي بدني زمينه ي رشد و بهبود سلامت جسم و روح آنان را فراهم آورد.