آيين‌هاي زايش در فرهنگ و ادبيات عامۀ استان بوشهر

باروري و هنجارهاي قومي، دو مفهوم مرتبط به همديگر هستند كه در شيوه‌هاي قومي و مناسك جمعي معنا مي‌يابند. هر ساختار قومي، مناسك و آيين زايش متناسب با خود را دارد كه امري جمعي ـ فرهنگي و داراي كاركرد اجتماعي است. تلفيق باورهاي باروري به‌منزلۀ پديده اي زيستي ـ فرهنگي در گروه هاي چند قوميتي قابل بررسي است. بر اين اساس، در پژوهش حاضر كوشش شده با تمركز بر مفهوم »آستانگي « نزد ويكتور ترنر و نظريۀ »تشرف « ون جنپ به بررسي آيين‌ها و مناسك مرتبط با زايش در استان بوشهر پرداخته شود. همچنين سعي شد اين مسئله در مباحث فرهنگ عامه، از منظر فرهنگي و اجتماعي مورد مقايسه و تحليل قرار گيرد. روش پاسخ به اين پرسش، مبتني بر روش تاريخي (اسناد دست‌اول مردم شناسي) و مصاحبۀ گروه كانوني بوده است. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي‌دهد كه مطابق نظريۀ تشرف ون جنپ، ابعاد سه گانۀ زايش در فرهنگ بوشهري شامل مناسك الحاق (آش هف دنگرو، پا گرفتن، نون پوشي، توه ترسك، نذر گلال، ختنه سوران)، مناسك انتقال (مختك درآوردن، ناف بريدن، چله شورون، اُوسي و پريزگار) و مناسك جدايي (چله‌بر، گل مسه، كيزه انداختن، دريا مابر) هستند.