اثر تمرين هوازي ميان‌مدت بر نشانگرهاي آپوپتوز در سلول‌هاي عضلاني قلب موش‌هاي صحرايي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

زمينه و هدف: آپوپتوز نقش عمده اي در فرآيند بيماري هاي قلبي ناشي از ديابت دارد، اما اثرات انجام تمرينات ميان مدت بر آپوپتوز سلول هاي قلب افراد ديابتي مشخص نيست. هدف اين پژوهش بررسي تمرينات ميان مدت بر نشانگرهاي آپوپتوز سلول هاي عضلاني قلب موش هاي صحرايي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين بود. مواد و روش ها: 40 سر موش، به طور تصادفي به 4 گروه كنترل، ديابتي، تمرين و تمرين+ديابت تقسيم شدند. جهت القاي ديابت، از تزريق استرپتوزوتوسين (mg/kg55) استفاده شد. 14 روز پس از تزريق، توسط گلوكومتر سطح قندخون ناشتا اندازه گيري شد و پس از تائيد القاي ديابت، پروتكل به مدت 4 هفته اجرا گرديد. گروه هاي تمريني به مدت 4 هفته (5 جلسه در هفته) با سرعت 1815 متر در دقيقه و مدت 44-25 دقيقه دويدند. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني، پس از بي هوشي، عضله قلب برداشته شد. سطوح Fas محلول (sFas)، ليگاند Fas (FasL) و Bcl2 توسط الايزا مورداندازه گيري قرار گرفت. نتايج: القاي ديابت در گروه كنترل موجب افزايش معنادار سطوح sFas و FasL (0.05 p) و عدم تغيير sFas/FasL و سطوح Bcl2 شد. در گروه هاي غيرديابتي، اجراي 4 هفته تمرين موجب كاهش معنادار sFas/FasL (0.05 p)، عدم تغيير sFas، FasL و Bcl2 شد. 4 هفته تمرين در گروه هاي ديابتي نيز موجب كاهش معنادار FasL (0.05 p)، عدم تغيير sFas و sFas/FasL و Bcl2 شد. نتيجه گيري: داده ها اثر پيش رونده آپوپتوز ناشي از ديابت بر بافت قلب را تائيد مي كند و نتايج نشان مي دهد كه احتمالاً با تمرينات منظم هوازي مي توان به عنوان يك روش غيردارويي براي كاهش عوارض آپوپتوز ناشي از ديابت در بافت قلب افراد ديابتي استفاده كرد.