اثر خودمديريتي روزانه بر درگيري شغلي كاركنان (مورد مطالعه: شركت برق منطقه اي خراسان)

در ادبيات مديريت، به منظور بهبود بهره وري سازمان، همواره به هدف گذاري براي كاركنان، طراحي شاخص هايي براي حصول اطمينان از دستيابي به اين اهداف، و ارزيابي و كنترل مستمر كاركنان اشاره شده است. اين نوع مديريت، هزينه هاي زيادي را به سازمانها تحميل كرده و حتي ممكن است موجب كاهش كارايي و اثربخشي آنها شود. خودمديريتي، راه حلي براي اين مشكل است كه اين پژوهش آن را در يك چارچوب زماني روزانه و در ارتباط با درگيري شغلي مورد بررسي قرار مي دهد. پژوهش حاضر، كاربردي و از نوع پيمايشي علّي است. جامعه آماري آن شامل كارشناسان شركت برق منطقه اي مشهد است، كه اندازه آن 300 نفر است. حداقل حجم نمونه، 156 نفر برآورد شد. روايي سازه اي ابزار پژوهش با استفاده از تحليل عاملي تاييدي بررسي شد و ضريب آلفاي كرونباخ بزر گتر از 65 / 0 براي سازه هاي مختلف پرسشنامه، پايايي آن را مورد تاييد قرار داد. براي آزمون فرضيه ها از تكنيك الگوسازي مسير به روش حداقل مربعات جزيي استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد خودمديريتي روزانه به طور غيرمستقيم بر درگيري شغلي تاثير فزاينده دارد. اين اثر از طريق منابع شغلي تنوع مهارتهاي روزانه و بازخورد روزانه اعمال مي شود. بر اين اساس، فرصت هاي رشد روزانه، ميانجي رابطه ميان خودمديريتي روزانه و درگيري شغلي نبود. در انتها، اين نتايج به بحث گذاشته شد و پيشنهادهايي كاربردي براي مديران و كارورزان ارائه شد.