الگوي علّي روابط بين مهارت‌هاي زندگي، خودكارآمدي جمعي و رضايت زندگي

پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير متغيرهاي مولفه هاي مهارت هاي زندگي و خودكارآمدي جمعي بر رضايت از زندگي به روش تحليل مسير در ميان دبيران متوسطه ناحيه 1 شهر اروميه انجام شد. در اين پژوهش توصيفي همبستگي، جامعه آماري پژوهش تمام دبيران زن و مرد مدارس دولتي متوسطه ناحيه 1 اروميه بودند. از روش نمونه گيري تصادفي طبقه بندي شده متناسب با حجم جامعه آماري دبيران مدارس مختلف استفاده شده است. براي گردآوري داده هاي پژوهش از پرسشنامه تعديل شده مهارت هاي زندگي ساعتچي و همكاران، پرسشنامه كارآمدي جمعي معلمان گودارد و همكاران و پرسشنامه رضايت از زندگي داينر و همكاران استفاده شد. استفاده از روش آلفاي كرونباخ نشان داد ابزارهاي به كاررفته در پژوهش از اعتبار و ثبات بالايي برخوردارند. ضريب پايايي مهارت هاي زندگي، خودكارآمدي جمعي و رضايت از زندگي به ترتيب 92/0، 83/0 و 82/0 محاسبه شدند. نتايج حاصل از تحليل مسير نشان داد خودكارآمدي جمعي معلمان بر رضايت از زندگي آنان اثر مستقيم مثبت و معنادار دارد. همچنين نتايج به دست آمده از پژوهش نشان داد كه ارتباط موثر، تصميم گيري، تفكر انتقادي از مولفه هاي مهارت هاي زندگي بر خودكارآمدي جمعي اثر مستقيم مثبت و معنادار دارد. نتايج ديگري نشان داد ارتباط موثر، تصميم گيري و تفكر انتقادي اثر غيرمستقيم بر رضايت از زندگي در ميان معلمان دارند. همچنين نتايج به دست آمده نشان داد خودكارآمدي جمعي معلمان با خودآگاهي، روابط بين فردي، ارتباط موثر، مديريت هيجان، تصميم گيري، حل مسئله، تفكر خلاق و تفكر انتقادي رابطه مثبت و معناداري دارد و خودكارآمدي جمعي با رضايت از زندگي نيز رابطه مثبت و معناداري دارد.