ارزيابي و اولويت‌بندي شاخص‌هاي رقابت‌پذيري صنعت گردشگري ايران

فضاي رقابتي به وجود آمده در صنعت گردشگري بين المللي، ضرورت توجه به توان رقابتي مقاصد را خيلي زود نمايان كرد. افزايش توان رقابتي كه منجر به حفظ و افزايش سهم بازار مي شود، هدف اصلي بسياري از مقاصد گردشگري دنيا قرار گرفته است. از اين رو پژوهش حاضر سعي كرده با استناد به تئوري هاي نوين رقابت پذيري گردشگري و استفاده از روش پيمايشي، يك رهيافت كمي را براي 1. ارزيابي شاخص هاي رقابت پذيري صنعت گردشگري و 2. اولويت بندي اقدامات لازم جهت افزايش توان رقابتي ارائه كند. پرسشنامه مورد استفاده بر اساس مدل مفهومي رقابت پذيري مقصد ريچي و كراچ تبيين شد و براي تعداد 60 استاد و دانشجوي رشته گردشگري (در مقطع ارشد و دكترا) كه اطلاع كافي از علم گردشگري و صنعت گردشگري ايران داشته اند، فرستاده شد. از اين تعداد 45 پرسشنامه برگشت داده شد كه پنج تاي آنها معيوب تشخيص داده شده و 40 پرسشنامه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. لازم به ذكر است كه پرسشنامه به دو بخش پيمايش »وضعيت « و »اهميت « شاخص هاي رقابت پذيري صنعت گردشگري تقسيم شده بود. با بررسي اطلاعات به دست آمده مشخص شد بيشتر شاخص هاي رقابت پذيري صنعت گردشگري كشورمان در شرايط بسيار نامطلوبي به سر مي برند. شاخص هاي بازاريابي، وجود معاونت مميزي مقصد، كنترل و ارزيابي، برنامه مترقي توسعه گردشگري، عزم سياسي مسئولان به ترتيب در بدترين شرايط قرار داشتند. شاخص هايي كه در بهترين شرايط نسبت به ديگر شاخص ها قرار داشته اند به ترتيب فرهنگ و تاريخ، آب و هوا و جاذبه هاي طبيعي، مهمان نوازي، پيوندهاي قومي، مذهبي و اقتصادي و هزينه/ارزش خدمات و كالاها هستند. در ادامه پژوهش با استفاده از اطلاعات به دست آمده از پيمايش و به كار بردن آنها در ماتريس تحليل اهميت/عملكرد، اولويت هاي صنعت گردشگري كشور مشخص شد. براي فرموله كردن نظرات 40 تن از خبرگان گردشگري به منظور تعيين اولويت هاي اين صنعت، از يك رهيافت كمي استفاده شد كه در خلال پژوهش به طور كامل توضيح داده مي شود.