تبيين روش‌شناسي تحليل ذي‌نفعان و كاربرد آن در خط‌مشي‌گذاري عمومي

هدف پژوهش در حوزه خط مشي گذاري، بررسي مسائل سياستي به منظور ارائه توصيه هاي علمي و عملياتي به خط مشي گذاران است. پژوهش سياستي به دنبال بررسي عوامل مؤثر بر سياست ها و تاثير سياست ها بر محيط و جامعه است و در اين زمينه از روش هاي مختلفي بهره مي گيرد. تحليل ذي نفعان يكي از اين روش هاست كه بر وارد كردن نظرات ذي نفعان در فرآيند خط مشي گذاري تاكيد مي كند و اين امر نقش مهمي در ارتقاي فرآيند تصميم گيري، اجراي سياست ها و طرح هاي مصوب، مشروعيت بخشي به مسائل موردنظر و تقويت همكاري بين سازمان هاي دولتي و جامعه دارد. خط مشي گذاري عمومي داراي محيط بسيار پيچيده اي متشكل از كنشگران مختلف (از موافق تا مخالف) است. تحليل طيف گسترده اي از ذي نفعان با منافع و سطح قدرت متفاوت مستلزم استفاده از يك چارچوب روش شناسي جامع و منعطف است. پيچيدگي محيط خط مشي گذاري عمومي و تعدد بازيگران اين حوزه ايجاب مي كند كه تحليلگران سياست، مجهز به رويكردهاي روش شناسي مناسب باشند. روش تحليل ذي نفعان با تاكيد بر شاخص امكان پذيري سياست هاي عمومي، نقش مهمي براي معادله و روابط قدرت ميان بازيگران مختلف در اين زمينه قائل است. در اين پژوهش با پرهيز از تكيه بر ابعاد نظري تحليل ذي نفعان، سعي شده ابزارهاي كاربردي براي استفاده از اين روش در تحليل سياست هاي عمومي تبيين شوند. در اين ميان با توجه به نقش روزافزون نرم افزارهاي علمي در تحليل سياست هاي عمومي جهت افزايش دقت و سرعت انجام تجزيه وتحليل داده هاي جمع آوري شده، نرم افزار Policy Maker به عنوان ابزاري پيشرفته براي تحليل ذي نفعان معرفي و مزاياي آن تبيين شده است.