بررسي تأثير مراقبت معنوي بر اعتماد به نفس نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك

مقدمه: در دوره ي نوجواني به دليل بروز تغييرات در هويت و مسئوليت هاي فرد و هم چنين تغييرات ناشي از بلوغ جنسي، اعتمادبه نفس تا حدودي كاهش مي يابد و با ابتلاي نوجوان به بيماري مزمن ديابت، كاهش بيشتري نيز پيدا مي كند. به نظر مي رسد ارتقاء اعتمادبه نفس در رفتارهاي خود مديريتي اثر مثبت دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير مراقبت معنوي بر اعتمادبه نفس نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه نيمه تجربي و از نوع كار آزمايي باليني، روي 52 نوجوان مبتلابه ديابت نوع يك كه به روش نمونه گيري در دسترس، انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه (26 نفر گروه آزمون، 26 نفر گروه شاهد) قرار گرفتند، انجام شد. مداخله به صورت گروهي و روزانه به مدت 6 جلسه در گروه آزمون اعمال شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه ي جمعيت شناختي و مقياس روزنبرگ جمع آوري شدند. تحليل داده ها توسط نرم افزار SPSS19 و با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي، آزمون هاي تحليل واريانس با اندازه هاي تكراري، من ويتني، آزمون دقيق فيشر و كاي دو صورت گرفت. يافته ها: ميانگين نمره اعتمادبه نفس در گروه شاهد، پيش از ارائه مراقبت معنوي براي گروه آزمون، 0.46 و پس از مداخله در گروه آزمون 1.5 و در دوران پي گيري 1.46 بود. در گروه آزمون نيز ميانگين نمره اعتمادبه نفس، پيش از مداخله 3.92، پس از مداخله 5.69 و در دوران پي گيري 6.38 بوده كه نتيجه ي آناليز واريانس اندازه هاي تكراري بيانگر معني داري اثر نوع مداخله بود (0.001 p). نتيجه گيري: يافته ها بيانگر تأثير مراقبت معنوي بر اعتمادبه نفس نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك بود؛ بنابراين پرستاران به عنوان جزئي از سيستم درمان بايستي در مراقبت كل نگر از بيماران به مراقبت معنوي و تداوم آن توجه نمايند.