استيگما در مراقبين خانوادگي بيماران مبتلا به اسكيزوفرني بستري در بيمارستان روان‌پزشكي ابن‌سينا مشهد در سال 94-1393

زمينه و هدف: امروزه متداول‌ترين فشار رواني - اجتماعي كه خانواده‌هاي بيماران مبتلا به اختلالات رواني به‌ويژه بيماران مبتلا به اسكيزوفرن، با آن مواجه هستند؛ مسئله استيگما مي‌باشد. در ايران، علي‌رغم تأثيرات فرهنگي و اجتماعي بر استيگما، كمتر به اين مسئله پرداخته شده است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين سطح استيگما در مراقبين خانوادگي خانواده بيماران مبتلا به اسكيزوفرن بستري در بيمارستان روانپزشكي ابن سينا مشهد انجام گرفت. روش‌ها: اين مطالعه توصيفي مقطعي بر روي 300 نفر از مراقبين خانوادگي خانواده بيماران مبتلا به اسكيزوفرني بستري در بيمارستان روان‌پزشكي ابن‌سيناي در مشهد 1394-1393 به روش نمونه‌گيري در دسترس انجام شد. ابزار گردآوري داده‌ها، پرسشنامه تعديل شده استيگماي احساسي بيمار رواني بود. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 و آمار توصيفي انجام شد. نتايج: 70.4 درصد از مراقبين خانوادگي خانم و با ميانگين سني 14.8± 48.4 سال بودند. ميانگين نمره كل استيگما در خانواده بيماران مبتلا به اسكيزوفرن 9.2± 6.42 (از 68 نمره) بود كه بيشترين ميانگين مربوط به بعد كنارگيري از اجتماع (3.3± 12.4) و كمترين ميانگين مربوط به بعد تنهايي (3.0± 9.8) بود. نتيجه‌گيري: با توجه به سطح نسبتا بالاي استيگما در مراقبين خانوادگي بيماران مورد مطالعه، توجه به آن ضروري بوده و پيشنهاد مي‌شود آموزش جامعه در سطوح مختلف در زمينه برخورد مناسب با اين بيماران و خانواده‌هاي آنان از طريق رسانه‌ها و مراكز بهداشتي درماني صورت گيرد.