تاثير گروه درماني شناختي-رفتاري بر انگيزه پيشرفت و افت تحصيلي دانشجويان علوم پزشكي

زمينه و هدف: افزايش كيفيت نظام آموزشي به عنوان اثرگذارترين عامل در توسعه كشورها محسوب مي شود. انگيزه پيشرفت و افت تحصيلي يكي از مشكلات مهم نظام آموزشي در تمام كشورها است. پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير گروه درماني شناختي رفتاري بر انگيزه پيشرفت و افت تحصيلي دانشجويان صورت گرفته است. روش ها: اين مطالعه نيمه تجربي در سال 1394 بر روي 24 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي تربت حيدريه كه دچار افت تحصيلي بودند، انجام شده است. در ابتداي مطالعه پرسش نامه انگيزه پيشرفت هرمنس توسط گروه مداخله و كنترل تكميل شد. گروه مداخله در 8 جلسه گروه درماني شناختيرفتاري شركت داده شد و گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكرد. پس از پايان آخرين جلسه گروه درماني هر دو گروه مجددا پرسشنامه را تكميل كردند. تحليل داده ها با استفاده از آمار توصيفي و آزمون هاي پارامتريك تي مستقل و زوجي و آزمون هاي غير پارامتريك من ويتني و ويلكاكسون انجام شد. نتايج: ميانگين سني شركت كنندگان در گروه كنترل 0.91±19.33 و در گروه آزمايش 1.07±19.92 سال بود. بين نمره انگيزه پيشرفت گروه كنترل و آزمايش در قبل و بعد از مداخله تفاوت معنادار آماري مشاهده نشد (0.05 p). اما افت تحصيلي دانشجويان گروه آزمايش قبل و بعد از مداخله تفاوت معناداري داشت (0.05 p) و گروه درماني شناختيرفتاري باعث كاهش افت تحصيلي دانشجويان گروه مداخله در مقايسه با گروه كنترل شد. نتيجه گيري: نتايج حاكي از اثربخشي گروه درماني شاختيرفتاري بر ارتقاء سطح تحصيلي دانشجويان بود. لذا پيشنهاد مي شود با به كارگيري گروه درماني شناختيرفتاري در ميان دانشجويان دچار افت تحصيلي، زمينه پيشرفت تحصيلي آنان فراهم گردد.