ارتباط خود متمايزسازي با راهبردهاي مقابله با استرس و خودكشي در بيماران مبتلا به اختلالات خلقي

زمينه و هدف: اختلالات خلقي از جمله شايعترين بيماري هاي روانپزشكي است كه اغلب به علت عدم به كارگيري راهبردهاي مقابله اي نامؤثر بروز مي نمايد. از اين رو بررسي عوامل مرتبط با آن از اهميت ويژه اي برخوردار است. اين مطالعه با هدف تعيين ارتباط خود متمايزسازي با راهبردهاي مقابله با استرس و خودكشي در بيماران مبتلا به اختلال خلقي انجام شد. روش ها: در اين مطالعه توصيفي همبستگي تعداد 146 بيمار مبتلا به اختلال خلقي بستري در بيمارستان روانپزشكي ابن سينا به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. جمع آوري داده ها توسط پرسشنامه خودكشي، خود متمايزسازي و راهبردهاي مقابله با استرس انجام گرديد. تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11/5 و آزمون هاي آماري ضريب همبستگي اسپيرمن و رگرسيون خطي چندگانه انجام شد. نتايج: ابعاد خود متمايزسازي با راهبرد مقابله مساله مدار همبستگي معنادار و مثبت (0/001=p)، اما با راهبردهاي مقابله هيجان مدار و خودكشي همبستگي معنادار و معكوسي نشان داد (0/001=p). همچنين بين ابعاد خود متمايزسازي با خودكشي رابطه معنادار و معكوسي مشاهده شد (0/001=p). نتيجه گيري: با توجه به وجود رابطه بين خود متمايز سازي و راهبرهاي مقابله اي و خودكشي، توصيه مي شود تا روانپرستاران و پرستاران از آموزش هاي خود متمايزسازي جهت بيماران مبتلا به اختلالات روانپزشكي استفاده نمايند.