تاثير آموزش رفتارهاي خودمراقبتي به شيوه آموزش مبتني بر شواهد بر شدت درد هاي قاعدگي دختران

زمينه و هدف: ديسترس قاعدگي يكي از مشكلات شايع زنان در سنين باروري است. شناخت رفتارهاي خودمراقبتي مرتبط با ديسترس قاعدگي و تلاش به منظور ترويج آنها بر اساس آموزش مبتني بر شواهد به عنوان يك ضرورت در سيستم بهداشتي احساس مي شود. لذا اين مطالعه با هدف تاثير آموزش رفتار هاي خودمراقبتي به شيوه آموزش مبتني بر شواهد بر شدت درد هاي قاعدگي دختران در سال 1395 انجام شد. روش ها: اين مطالعه به روش نيمه تجربي بر روي 74 دانشجوي مبتلا به ديسمنوره ساكن در خوابگاه هاي دانشگاه ازاد اسلامي مشهد انجام شد. واحدهاي پژوهش به طور تصادفي به دو گروه كنترل و آزمون تخصيص يافتند. مقياس رفتارهاي خودمراقبتي ديسمنوره و مقياس ديداري درد طي مراحل قبل و بعد از مداخله تكميل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون هاي آماري تي زوجي و تي مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: ميانگين نمره رفتارهاي خود مراقبتي در گروه آزمون در دومين مرحله پيگيري به طور معني داري افزايش داشت (11/0±80/4 در مقابل8/9±105/8)(P= 0/005). با آنكه ميانگين شدت درد در اولين سيكل قاعدگي پيگيري تفاوت آماري معني دار بين گروه ها نداشت (0/309=p)، اما در دومين سيكل پيگيري شدت درد در گروه آموزش (0/5 ±3/1=x) نسبت به كنترل (1/7 ±5/5=x) به طور معني داري كاهش داشت (0/000=p). نتيجه گيري: انجام مداخلات مبتني بر شواهد مي تواند نقش موثري در ترويج رفتارهاي خودمراقبتي داشته باشد. تغيير رفتار نوجوانان به سمت خودمراقبتي نيز مي تواند از شدت درد هاي قاعدگي كاسته و در ارتقاي سلامت دختران مبتلا به ديسمنوره موثر باشد.