نقش گيرنده‌هاي محيطي گليسين در اخذ غذاي وابسته به گيرنده‌هاي كانابينوئيدي

زمينه و هدف: گيرنده هاي محيطي كانابينوئيد و گليسين در كنترل اخذ غذا نقش دارند. در اين بررسي تداخل احتمالي اين دو گيرنده در اخذ غذا بررسي شد. روش ها : اين تحقيق تجربي بر روي چهل سر موش صحرايي نر نژاد ويستار انجام شد. در مرحله اول، اثر تجويز همزمان گليسين (mg/kg 100) و آراشيدونيل2 كلراتيل آميد (ACEA) آگونيست گيرنده هايCB1 (mg/kg 1) ، در مرحله دوم اثر پيش تزريق استريكنين هيدروكلريد ( آنتاگونيست رقابتي گيرنده هاي پس سيناپسي گليسين) با دوز 0/01 بر اخذ غذاي ناشي از ACEA ، در مرحله سوم اثر پيش تزريق 281AM (آنتا گونيست گيرنده هاي CB1) با دوز mg/kg 0/5 بر رفتار تغذيه اي ناشي از گليسين بررسي شد و نهايتا در مرحله چهارم اثر متقابل 281AM و استريكنين هيدروكلريد مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج: در مرحله اول، تزريق داخل صفاقي گليسين اخذ غذا را به طور معني دار افزايش داد. همچنين متعاقب تجويز افزايش معني دار اخذ غذا حاصل شد (0/05 p). تجويز همزمان گليسين و ACEA نسبت به تجويز هر كدام به تنهايي، اثر معني داري بر اخذ غذا نداشت (0/05 p). در مرحله دوم، پيش تزريق استريكنين نتوانست از اثر افزاينده اشتهاي ACEA جلوگيري كند. همچنين پيش تزريق 281AM تاثير معني داري بر اخذ غذاي ناشي از گليسين نداشت. در مرحله چهارم، تجويز همزمان 281AM و استريكنين، اخذ غذاي تجمعي را به طور معني دار در مقايسه با تجويز هر كدام به تنهايي كاهش داد (0/05 p). نتيجه گيري : تاكنون اثر گيرنده هاي كانابينوئيد CB1 بر رفتار تغذيه اي ناشي از گليسين بررسي نشده است. در بررسي حاضر با وجود برخي اثرات هم افزايي، به نظر مي رسد گليسين و كانابينوئيدها هر كدام از مسيرهاي عصبي جداگانه اشتها را افزايش مي دهند.