فرسودگي شغلي در بين پرستاران شاغل در بخش هاي مراقبت ويژه وابسته به مراكز آموزشي و درماني دانشگاه علوم پزشكي مشهد

زمينه و هدف: فرسودگي شغلي در حرفه هاي مددرسان شايع بوده و سطوح بالايي از اين مشكل در حرفه هاي بهداشتي و درماني مخصوصا در پرستاران بخش هاي ويژه ثبت شده است. اين پژوهش با هدف تعيين فرسودگي شغلي در بين پرستاران شاغل در بخش هاي مراقبت ويژه وابسته به مراكز آموزشي و درماني دانشگاه علوم پزشكي مشهد انجام شد. روش ها: اين مطالعه از نوع توصيفي مقطعي است. جامعه مورد مطالعه را پرستاران شاغل در بيمارستان ها ي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهر مشهد (۸۰ نفر) در سال ۹۰ تشكيل مي دادند. ابزار جمع آوري اطلاعات پرسشنامه فرسودگي شغلي ماسلاچ (MBI) بود. تجزيه و تحليل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۵/۱۱ انجام شد. نتايج: ميانگين شدت خرده مقياس مسخ شخصيت، تحليل عاطفي و فقدان موفقيت فردي به ترتيب ۵/۸۵ ±۹/۲۰ ، ۱۲/۵۷ ±۲۵/۳۲ و ±۸/۲۷ ۳۵ بود. بعلاوه سن (۰/۴۹ =r) و سابقه كار (۰/۴۸ =r) رابطه خطي معكوس با شدت فقدان موفقيت فردي داشت (۰/۰۰۱=P). نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان دهنده آن است كه سطح بالاي فرسودگي شغلي به خصوص در خرده مقياس عدم موفقيت فردي در بين پرستاران بخش هاي ويژه وجود دارد. لذا با توجه به اهميت بالاي اين بخش ها نياز به توجه بيشتر مسئولين به اين قشر زحمتكش و مشاركت دادن پرستاران در تصميم گيري هاي سازماني مي تواند تا حدي زيادي از فرسودگي شغلي و عوارض آن پيشگيري نمايد.