تهيه و ارزيابي نانوحامل هاي پليمري حاصل از اتصال پلي اتيلن ايمين به پلي ال ليزين با استفاده از لينكر 10 كربنه به منظور انتقال ژن به سلول يوكاريوتي

زمينه و هدف: فقدان يك حامل ژن رسان كارآمد همواره بزرگترين چالش در ژن درماني بوده است. دو پليمر پلي اتيلن ايمين (PEI) و پلي ال ليزين (PLL) بيشترين حامل هاي غير ويروسي هستند كه مورد مطالعه قرار گرفته اند. اين مطالعه با هدف تهيه و ارزيابي نانوحامل هاي پليمري حاصل از اتصال پلي اتيلن ايمين به پلي ال ليزين با استفاده از لينكر 10 كربنه به منظور انتقال ژن به سلول يوكاريوتي انجام شد. روش ها: در اين مطالعه تجربي، دو مدل نانوحامل سنتز شدند، مولكول PLL با وزن مولكولي بالا (30-70 كيلو دالتون) به عنوان مركز ذره در نظر گرفته شد و سپس به ميزان 10 و 50 درصد آمين هاي نوع اول PLL با لينكر 10 كربنه جايگزين شدند. سپس PEI با وزن مولكولي متوسط (25 كيلو دالتون) با واسطه لينكرها به PLL متصل گرديد. خصوصيات فيزيكو شيميايي حامل هاي سنتز شده، سميت سلولي و قابليت انتقال ژن در سلول هاي نوروبلاستوماي موشي (Neuro2A) مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج: حامل هاي سنتز شده همگي قادر به تشكيل پلي پلكس در ابعاد نانو (96-122 نانومتر) بودند و حامل PLL-L10%-PEI قادر به افزايش ترانسفكشن نسبت به پليمر هاي پايه اش (PEI و PLL) بود، در حاليكه كه سميت سلولي كمتري نيز نسبت به PEI دست ورزي نشده نشان داد (0/05 P). نتيجه گيري: نانو ذره (PLL-L10%-PEI) به عنوان بهترين نانوذره حاصله در اين مطالعه با بار ذره اي 5/8+ ميلي ولت و اندازه ذره اي 116 نانومتر مي باشد. اين نانوحامل در عين حال كه سبب افزايش كارآيي ترانسفكشن مي شود، سميت سلولي را نيز كاهش مي دهد. از اين رو اين نانوحامل براي مقاصد ژن رساني به سلول هاي مختلف پيشنهاد مي شود.