مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان شناختي رفتاري بر تعديل طرحواره هاي ناسازگار اوليه در بيماران 16 تا 23 سال مبتلا به پراشتهاي عصبي با توجه به پيوند والديني

مقدمه: برطبق گزارش سازمان جهاني بهداشت، اختلال خوردن از چالش برانگيزترين بيماري هاي دوران نوجواني با شيوع رو به گسترش است. هدف: مطالعه حاضر مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان شناختي رفتاري بر بهبود طرحواره هاي ناسازگار اوليه در بيماران پراشتهاي عصبي با توجه به پيوند والديني بوده است. روش: آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون ، پيگيري با گروه كنترل مي باشد. جامعه آماري شامل بيماران داراي اختلال خوردن مراجعه كننده به مراكز روانپزشكي شهر تهران در رده سني ۱۶ تا ۲۳ سال مي باشد. روش نمونه گيري به صورت هدفمند بوده است. در غربالگري صورت گرفته ۳۹ بيمار پراشتهاي عصبي نشخيص داده شد، در نهايت بيماران در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل همتا سازي شده اند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه(پيوند والديني و طرحواره يانگ) و مصاحبه تشخيصي بر اساس ملاك هاي تشخيص اختلال خوردن و تشخيص روان پزشك مي باشد. يافته ها: بيماران در حوزه بريدگي و طرد، خود گرداني و عملكرد مختل داراي بيشترين مشكل بوده اند.، اما در حوزه گوش به زنگي، ديگر جهت مندي و محدوديت هاي مختل آسيب پذيري كمتري داشتند. همچنين درمان طرحواره نسبت به درمان شناختي رفتاري داراي اثر بخشي و ماندگاري بالاتري در بيماران داراي پيوند والديني بيش حمايت گر بوده است. نتيجه گيري: يافته هاي بدست آمده از پژوهش مي تواند در سبب شناسي اختلال پراشتهايي عصبي مبتني بر نقش خانواده در اين اختلال مهر تاييد بزنيم.