اثر‌بخشي آموزش اختصاص‌سازي حافظه سرگذشتي بر نشانه‌هاي استرس پس از سانحه جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

مقدمه: يكي از مشكلات افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، گرايش به يادآوري مواد مربوط به آسيب و مشكل در بازيابي وقايع اختصاصي است. هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثر بخشي آموزش اختصاص‌سازي حافظه سرگذشتي بر نشانه‌هاي استرس پس از سانحه در جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه شهر اصفهان بود. روش: اين پژوهش يك پژوهش نيمه تجربي و طرح آن از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش جانبازان بستري در بيمارستان شهيد رجايي شهر اصفهان در سال ۱۳۹۵ بود. از بين آن‌ها ۳۰ نفر مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. ابزار پژوهش فهرست نشانه‌هاي اختلال پس از ضربه بود. ابتدا از افراد هر دو گروه پيش‌آزمون به عمل آمد و سپس گروه آزمايش (۱۵نفر) به مدت ۷ جلسه گروهي ۲ساعته تحت آموزش برنامه آموزش اختصاصي‌سازي حافظه سرگذشتي (MEST) قرار گرفت. پس از پايان برنامه آموزش نيز از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. سپس داده‌ها با روش تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه در مقايسه با گروه كنترل، آموزش اختصاصي‌سازي حافظه موجب كاهش نشانه‌هاي اختلال استرس پس از سانحه شد(P ۰/۰۵). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش آموزش مبتني بر بهبود و اصلاح حافظه سرگذشتي مي‌تواند به عنوان مداخله‌اي مهم در پيشگيري و درمان نشانه‌هاي اختلال استرس پس از سانحه، در كنار درمان‌هاي رايج به كار گرفته شود.