شفقت به خود: مفهوم‌بندي، تحقيقات و مداخلات (مروري كوتاه)

با ظهور موج سوم درمان ‌هاي شناختي رفتاري كه عمدتاً مبتني بر ذهن ‌آگاهي و پذيرش هستند، »شفقت « و »شفقت به خود « نيز مورد توجه و مطالعه قرار گرفته است. كريستين نف در سال ۲۰۰۳ به مفهوم‌ بندي سازه شفقت به خود پرداخت و ابزارهايي نيز به منظور سنجش آن معرفي كرد. هدف از اين مقاله بررسي و معرفي شفقت به خود و مؤلفه‌هاي آن است. همچنين به ارتباط آن با آسيب‌شناسي رواني و بهزيستي، تمايز آن از عزت‌نفس، همچنين منشأ شفقت به خود و نقش آن در موقعيت ‌هاي درماني پرداخته مي ‌شود. در اين مطالعه مروري كه در سال ۲۰۱۹ انجام شده است، از مقالات نمايه شده در پايگاه‌هاي اطلاعاتي، پابمد، ساينس‌دايركت، گوگل‌اسكالر و اسكوپوس استفاده شد. مجموعه مقالات بررسي‌شده شامل ۳۵ مقاله بود كه تحقيقات كيفي و كمّي از سال ۲۰۰۳ تاكنون را به زبان انگليسي در برداشت. يافته‌ ها نشان مي ‌دهد شفقت به خود با اضطراب و افسردگي كمتر و بهزيستي روان شناختي بالاتر مرتبط است. همچنين، شفقت به خود به هيجان ‌هاي مثبتي منجر مي ‌شود. بر‌اساس نظر گيلبرت (۲۰۰۹) شفقت به خود ريشه در روابط اوليه فرد با مراقبين خود دارد اما پژوهش‌ ها نشان مي ‌دهد مداخلات روان شناختي مي ‌توانند آن را افزايش داد. در مجموع، با وجود اينكه از عمر مفهوم شفقت به خود خيلي نمي ‌گذرد اما به تحقيقات زيادي منجر شده است. شفقت به خود مي ‌تواند از طريق درمان ‌هايي مانند شفقت به خود توجه ‌آگاهانه، درمان متمركز بر شفقت، كاهش استرس مبتني بر توجه ‌آگاهي، درمان مبتني بر پذيرش و پايبندي، رفتاردرماني ديالكتيك و شناخت درماني مبتني بر توجه آگاهي افزايش يابد.