بررسي شيوع نافرماني مقابله‌اي در بين دانش‌آموزان ابتدائي شهرستان سنندج و عوامل مرتبط با آن در سال 1393

مقدمه: اختلال نافرماني مقابله‌اي شامل كودكاني است كه در طول يك دوره حداقل ۶ ماهه، منفي گرا، داراي رفتار خصمانه، دمدمي‌مزاج و نسبت به مراجع قدرت نافرمان هستند. با توجه به‌دشواري تغيير الگوي رفتاري در بزرگ‌سالي، تشخيص زود هنگام آن‌ها مي‌تواند سبب پيشگيري از خطرات بالقوه آن در آينده شود. هدف: تعيين شيوع اختلال نافرماني مقابله‌اي و عوامل مرتبط با آن در بين دانش‌آموزان ابتدايي شهرستان سنندج در سال ۱۳۹۳ بود. روش: مطالعه حاضر، يك مطالعه مقطعي بوده و جامعه موردمطالعه شامل دانش‌آموزان مقطع ابتدايي شهرستان سنندج در سال ۱۳۹۳ بود. تعداد نمونه براساس جدول مورگان ۳۷۷ نفر بود كه از طريق روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند. دانش‌آموزاني كه اختلالات روان‌پزشكي ديگر داشتند و يا رضايت آگاهانه ندادند از مطالعه حذف شدند. ابزار موردمطالعه شامل پرسشنامه استاندارد علائم مرضي كودكان استفاده شد. اين پرسشنامه، داراي دو چك‌ليست والد و معلم است. براي آناليز داده‌ها از Ttest و ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته‌ها: از تعداد ۳۷۷ دانش‌آموز موردمطالعه ۶۲/۶ درصد پسر و ۳۷/۴ درصد دختر بودند. نتايج مطالعه نشان داد شيوع اختلال نافرماني مقابله‌اي در جمعيت موردمطالعه ۲/۹ درصد بود. بين اختلال نافرماني با سن (۰/۸=P) و تحصيلات پدر (P≥0.14) در افراد مورد مطالعه رابطه معني‌دار آماري مشاهده نشد. درحالي‌كه بين تحصيلات مادر و اختلال نافرماني افراد مورد مطالعه رابطه معني‌داري وجود داشت (۰/۰۰۱ P). نتيجه‌گيري: با توجه به شيوع ۲/۹ درصدي اين اختلال و اهميت آن در شكل‌گيري شخصيت و رفتار كودكان، برنامه‌ريزي در جهت كاهش خطرات ناشي از آن و همچنين عوامل به وجود آورنده آن، ضروري به نظر مي‌رسد.