تأثير ساكشن لوله تراشه به دو روش استاندارد و معمول بر شاخص‌هاي هموديناميك بيماران بستري در بخش‌هاي مراقبت ويژه بيمارستان‌ منتخب آجا

مقدمه: ساكشن درون لوله تراشه يكي از مداخلات مهم در مراقبت از بيماران وابسته به دستگاه ونتيلاتور مي باشد و معمولاً توسط پرستاران انجام مي شود كه چنانچه به روش صحيح انجام نشود، عوارض بسياري خواهد داشت. هدف: اين پژوهش با هدف تعيين تأثير ساكشن لوله تراشه به روش استاندارد و معمول بر شاخص هاي هموديناميك بيماران بستري در بخش هاي مراقبت ويژه انجام شده است. مواد و روش ها: روش اين پژوهش، مداخله اي از نوع كارآزمايي باليني مي باشد كه در بخش هاي مراقبت ويژه بيمارستان بعثت تهران در سال 1394 انجام شده است. پس از تهيه دستورالعمل ساكشن استاندارد لوله تراشه به روش مبتني بر شواهد، توسط پژوهشگر و تائيد روايي، جهت 36 بيمار برحسب نياز و به طور تصادفي، با پرتاب سكه، ساكشن استاندارد (توسط پژوهشگر) و در نوبت دوم ساكشن معمول (توسط پرستار بيمار) يا بالعكس انجام شد. تعداد ضربان قلب، درصد اشباع اكسيژن شرياني (O2Sat) و حداكثر فشار راه هوايي در دم، يك نوبت قبل از اجراي پروسيجر و سپس بلافاصله 5، 10 و 15 دقيقه پس از آن ثبت شد. سپس داده هاي موجود با استفاده از آزمون هاي آماري t مستقل و آزمون آناليز واريانس با تكرار مشاهدات، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: ميانگين O2Sat، قبل از ساكشن بين دو روش تفاوت معنادار نداشت؛ اما بلافاصله، 5، 10 و 15 دقيقه پس از ساكشن در روش استاندارد به طور معناداري بيشتر از روش معمول بود (P 0/05)؛ اما ميانگين حداكثر فشار راه هوايي و ضربان قلب، قبل از ساكشن، بلافاصله 5، 10 و 15 دقيقه پس از ساكشن در دو روش با يكديگر اختلاف معنادار نداشت (P 0/05). بحث و نتيجه گيري: با توجه به اجتناب ناپذيري ساكشن لوله تراشه در پاكسازي ترشحات، با انجام ساكشن به روش اصولي و انجام هيپراكسيژناسيون 60-30 ثانيه قبل و يك دقيقه پس از ساكشن، كاهش زمان آن به كمتر از 15 ثانيه و استفاده از كاتتري با قطري كمتر از نصف قطر داخلي لوله تراشه مي توان عوارض ناشي از آن را به حداقل رساند و از هيپوكسي بيمار پيشگيري كرد.