بررسي رابطه ويژگي‌هاي شخصيتي و هوش معنوي با رضايت از زندگي در كاركنان يك شركت صنعتي در استان ايلام

مقدمه: يكي از شاخص هاي بهداشت رواني ميزان رضايت از زندگي است. مراد از رضايت از زندگي، نگرش فرد، ارزيابي عمومي نسبت به كليت زندگي خود و يا برخي از جنبه هاي زندگي همچون زندگي خانوادگي و تجربه آموزشي است. هدف:پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه ي ويژگي هاي شخصيتي و هوش معنوي با رضايت از زندگي در كاركنان يك شركت صنعتي در استان ايلام انجام شد. مواد و روش ها: در اين پژوهش كه در سال 1393 اجرا شده است، تعداد 115 نفر از كاركنان آن شركت به صورت در دسترس انتخاب شدند و 3 پرسشنامه ي ويژگي هاي شخصيتي، هوش معنوي و رضايت از زندگي را تكميل نمودند. طرح پژوهش از نوع همبستگي است كه در زمره تحقيقات توصيفي قرار مي گيرد و داده هاي پژوهش با ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندمتغيري تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد كه كاركنان با روان رنجوري پايين تر، رضايت از زندگي بالاتري دارند. همچنين كاركنان با برون گرايي بالاتر، توافق پذيري بالاتر، وجدان بالاتر و هوش معنوي بالاتر، رضايت از زندگي بيشتري دارند. بالاترين ضريب همبستگي مربوط به برون گرايي است (r=0/64) كه در تحليل رگرسيون نيز مهم ترين متغير پيش بين رضايت از زندگي در اين پژوهش مي باشد. بين تجربه گرايي و رضايت از زندگي رابطه ي معني داري يافت نشد (P 0/05). ضرايب تحليل رگرسيون با روش ورود مكرر براي تركيب خطي متغير هاي ويژگي هاي شخصيتي و هوش معنوي با رضايت از زندگي در سطح كمتر از 0/01 معني دار بود. بحث و نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گيري كرد كه اصلاح و تعديل صفات شخصيتي افراد و نيز افزايش هوش معنوي آنها مي تواند باعث افزايش رضايت از زندگي آن ها گردد.