شيوع افسردگي و ارتباط آن با بروز خودبيمارانگاري در پرستاران بيمارستان هاي دانشكده علوم پزشكي نيشابور

مقدمه: سلامت رواني افراد در پيشبرد اهداف ملي و آرماني جوامع از بيشترين اهميت برخوردار است لذا، توجه به بهداشت رواني در تمام عرصه هاي زندگي از جمله زندگي فردي و اجتماعي و شغلي حائز اهميت است. كاركنان بيمارستان ها با توجه به نوع حرفه و محيط كاري خود در معرض استرس بالايي مي باشند. هدف:مطالعه حاضر با هدف بررسي شيوع افسردگي و ارتباط آن با بروز خودبيمارانگاري در پرستاران بيمارستان هاي دانشكده علوم پزشكي نيشابور انجام شده است. مواد و روش ها: مطالعه توصيفي - تحليلي بر روي 196نفر از پرستاران شاغل در بيمارستان هاي دانشكده علوم پزشكي نيشابور در سال 1392 به روش نمونه گيري تصادفي ساده با كمك پرسشنامه خودبيمارانگاري ايوانز و پرسشنامه افسردگي بك انجام گرفت. براي تحليل داده ها از نرم افزار spss نسخه 16 استفاده گرديد. يافته ها: ميانگين سني نمونه ها 8±32/1 سال بود. 26% (51 نفر) از نمونه ها به درجاتي از افسردگي و 45/4% (89 نفر) به درجاتي از خودبيمارانگاري مبتلا بودند. بين محل خدمت كاركنان و تعداد شيفت آن ها در ماه با افسردگي ارتباط آماري معني داري وجود داشت. همچنين نتايج نشان داد بين افسردگي و خودبيمار انگاري ارتباط آماري معني داري وجود دارد (P=0/001). بحث و نتيجه گيري: باتوجه به اينكه احساس خودبيمارانگاري و افسردگي از جمله مسائلي هستند كه مي توانند كاركرد حرفه اي و اجتماعي پرستاران را تحت تأثير قرار دهند لذا، شناخت عواملي كه بر بروز آنها تأثير دارند بسيار حائز اهميت بوده و لزوم اتخاذ تصميمات مناسب جهت پيشگيري و يا درمان اين قبيل مشكلات را يادآور مي شود.