بررسي شيوع اختلالات اسكلتي-عضلاني در پرتونگاران و پرستاران شاغل در بيمارستان‌هاي علوم پزشكي ارتش: مطالعه مقطعي

مقدمه: يكي از مهم ترين عوارض شغلي، اختلالات اسكلتي عضلاني است. اين اختلال مي تواند بر كيفيت خدمات ارائه شده به بيمار اثر سوء بگذارد. هدف: هدف از اين مطالعه بررسي شيوع اختلالات اسكلتي عضلاني پرتونگاران و پرستاران شاغل در اورژانس بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي ارتش جمهوري اسلامي ايران در سال 1395 مي باشد. مواد و روش ها: اين پژوهش مقطعي شاهد دار، در سال 1395 بر روي 144 نفر از پرتونگاران (مورد) و پرستاران (شاهد) شاغل در بيمارستان هاي دانشگاه علوم پزشكي ارتش جمهوري اسلامي ايران كه حداقل يك سال سابقه ي كار داشته و به صورت سرشماري انتخاب شده بودند، صورت گرفته است. جهت ارزيابي اختلالات نواحي مختلف بدن، از پرسشنامه ي بررسي اختلالات اسكلتي عضلاني نورديك (NMQ) و به منظور ارزيابي خطر ابتلا به اختلالات اسكلتي عضلاني از روش (QEC) استفاده شده است. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از آزمون تي مستقل و پيرسون به كمك نرم افزار SPSS نسخه 16 آناليز شد و سطح معني داري، كمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. يافته ها: نتايج به دست آمده از پرسشنامه نشان داده كه در يك سال گذشته، شيوع اختلالات اسكلتي در پرتونگاران در نواحي پا، گردن، شانه و زانو به ترتيب با 80/5، 50، 41/6 و 41/6 درصد و در پرستاران در نواحي گردن، ران، پا و كمر به ترتيب با 48/6، 47/2، 47/2 و 44/4 درصد بيشتر از ساير نواحي بدن مي باشد. رابطه معني داري بين آگاهي از خطر شغلي، نوع شيفت كاري و سابقه كاري با شيوع اختلالات در برخي از نواحي بدن، در پرستاران مشاهده شد اما در گروه مقابل رابطه ي معني داري مشاهده نشد. همچنين ميزان آگاهي از خطر در پرتونگاران از پرستاران بيشتر بود. بحث و نتيجه گيري: با توجه به شيوع بالاي اختلالات اسكلتي عضلاني و پوسچر نامناسب در حين كار و مخاطره آميز بودن شرايط محيط كار، مداخله ارگونوميك به منظور كاهش فشار وضعيتي بر گردن و تنه و كاهش پوسچرهاي نامناسب در حين كار بعد از ارزيابي اوليه از وضعيت بدني توصيه مي شود.