ارتباط خودكارآمدي با استرس ادراك شده در همسران جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه جنگي

مقدمه: زندگي با فردي كه به اختلال استرس پس از سانحه جنگي مبتلا شده است، موجب افزايش استرس و ناسازگاري هاي زناشويي مي گردد. اين فشارها موجب كاهش خودكارآمدي همسران مي گردد. هدف: اين مطالعه با هدف ارتباط خودكارآمدي با استرس ادراك شده در همسران جانبازان استرس پس از سانحه جنگي انجام گرفت. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي همبستگي با روش نمونه گيري تصادفي ساده بر روي 187 نفر از همسران جانبازان مبتلا به استرس پس از سانحه جنگي شهر كاشان در سال 1395 انجام گرفت. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه خودكارآمدي شرر (Sherer) و پرسشنامه استرس ادارك شده (Perceived Stress Scale) بود كه به روش خودگزارش دهي جمع آوري شد. سپس داده ها با آمار توصيفي (جداول، ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي (ضريب همبستگي اسپيرمن، من ويتني) توسط نرم افزار spss نسخه 21 تجزيه و تحليل شد. يافته ها: ميزان خودكارآمدي 7/79 ±3 /43 و ميزان استرس ادراك شده 2/61 ±64 /30 بود. آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن بين خودكارآمدي با استرس ادارك شده ارتباط معني داري را نشان داد (0/001 P =، 0/4 r =) به طوري كه با افزايش خودكارآمدي ميزان استرس ادراك شده در همسران جانبازان كمتر مي شد. بحث و نتيجه گيري: با افزايش ميزان خودكارآمدي، ميزان استرس ادارك شده در همسران جانبازان كمتر مي شود. لذا، آموزش شيوه هاي افزايش خودكارآمدي در جهت مقابله با استرس توصيه مي گردد.