بررسي ارتباط بين صفات شخصيتي با ميزان شيوع افكار خودكشي در سربازان ارتش

مقدمه: خودكشي در بين سربازان تصادفي نيست و در نتيجه جرياني از افكار، انديشه ها، موقعيت ها و روابط بين فردي رخ مي دهد. يكي از رفتارهاي خودكشي گرا، افكار خودكشي است كه پيش بيني كننده مهمي در خودكشي كامل است. هدف: هدف از تحقيق حاضر بررسي ارتباط بين صفات شخصيتي با ميزان شيوع افكار خودكشي در سربازان بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصيفي همبستگي بود و جامعه آماري پژوهش، شامل 88 نفر از سربازان مشغول به خدمت در سال 1396 در يك پادگان منتخب بودند. ابزار جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه ويژگي هاي دموگرافيك، پرسشنامه ويژگي هاي شخصيتي نئو، پرسشنامه مقياس افكار خودكشي بك و پرسشنامه سلامت عمومي گلدبرگ بودند. به منظور برآورد اعتبار مقياس پرسشنامه ها از دو روش آلفاي كرونباخ و دو نيمه كردن استفاده گرديد. براي آناليز داده ها از آمار توصيفي (جدول فراواني، درصد، ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون) استفاده شد. يافته ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه مقياس افكار خودكشي بك و پرسشنامه سلامت عمومي گلدبرگ قادر به تشخيص افكار خودكشي در سربازان مي باشد و مشخص گرديد كه روايي هم زمان مقياس افكار خودكشي بك با صفات شخصيتي و پرسشنامه سلامت عمومي داراي همبستگي معناداري مي باشد، به طوري كه ضريب همبستگي بين روان رنجورخويي با مقياس خودكشي بك 0.65 =R و در سطح معناداري 0.001 =P است، در حالي كه همبستگي و معناداري مقياس خودكشي بك با گشودگي P=0.018, r=0.24، برون گرايي P = 0.002, r = 0.52، با وجدان بودن P= 0.013, r = 0.43، موافق بودن P= 0.001, r= 0.58 مي باشد؛ همچنين همبستگي منفي ميان مقياس افكار خودكشي بك با پرسشنامه سلامت عمومي گلدبرگ با مقدار 0.57 R= و سطح معناداري 0.014 =P رويت شد. بحث و نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه با افزايش روان رنجورخويي، ميزان افكار خودكشي افزايش مي يابد و با افزايش سلامت عمومي، گشودگي، برون گرايي، با وجدان بودن و موافق بودن نيز مقياس خودكشي كاهش مي يابد؛ صفات شخصيتي مثبت و سلامت عمومي بالا، باعث بهبود افكار و ويژگي هاي شخصيتي منفي مي شوند و همچنين برخورداري از سلامت عمومي پايين، تأثير مستقيمي بر افكار خودكشي دارد. با توجه به عوامل زمينه ساز به دست آمده، بايستي افراد در بدو ورود به محيط هاي نظامي، به صورت دوره اي و منظم مورد بررسي قرار گيرند و مداخلات مناسب پيشگيري از خودكشي از قبيل آموزش، مشاوره و روان درماني براي آنان انجام شود.