ارتباط طرح‌واره‌هاي ناسازگار اوليه و سبك‌هاي دلبستگي در زندانيان داراي اختلال شخصيت مرزي زندان مركزي همدان

مقدمه: سبك هاي دلبستگي ناايمن به عنوان يكي از عوامل مهم در ايجاد طرحواره هاي ناسازگار اوليه؛ به ويژه در زندانيان داراي اختلالات شخصيتي مي تواند در بروز رفتارهاي مجرمانه در آينده اين افراد تأثيرگذار باشد. هدف: هدف از اين پژوهش بررسي ارتباط طرحواره هاي ناسازگار اوليه و سبك هاي دلبستگي در زندانيان داراي اختلال شخصيت مرزي زندان همدان در سال 1396 بود. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي مقطعي بر روي زندانيان داراي اختلال شخصيت مرزي زندان همدان در سال 1396 با روش نمونه گيري هدفمند بر روي 110 نفر انجام گرفت. اين افراد پيش تر بر اساس مصاحبه باليني توسط روانشناس و روانپزشك و اجراي پرسشنامه چندمحوري باليني ميلون، به عنوان بيمار داراي اختلال شخصيت مرزي تشخيص داده شده بودند. آزمون طر واره هاي يانگ (فرم كوتاه) و سپس پرسشنامه سبك دلبستگي كولينز و ريد بر روي آنان اجرا و داده ها با استفاده از روش همبستگي پيرسون مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: متداول ترين طرحواره هاي ناسازگار اوليه به ترتيب، بي اعتمادي/ بدرفتاري (25)، نقص و شرم (24)، رهاشدگي/ بي ثباتي (23)، خويشتن داري/ خود انضباطي ناكافي (21) و محروميت هيجاني (19) بودند. ميانگين نمرات دلبستگي ايمن 11، اجتنابي، 12 و دوسوگرا 5.15 بود و بين طرحواره هاي ناسازگار اوليه و سبك دلبستگي ايمن رابطه معكوس معنادار وجود داشت (0.75 =r) و بين طرحواره هاي ناسازگار اوليه و سبك دلبستگي دوسوگرا همبستگي مثبت و معنادار وجود داشت (0/94=r). بحث و نتيجه گيري: زندانيان داراي اختلال شخصيت مرزي كه سبك دلبستگي دوسوگرا داشتند طرحواره هاي ناسازگار بيشتري داشتند و افرادي كه سبك دلبستگي ايمن داشتند از طرحواره هاي ناسازگار كمتري برخوردار بودند.