بهينهسازي ريزازديادي ماميران (Chelidonium sp.) و بررسي ميزان فنول تام در اندامهاي مختلف آن در شرايط درون شيشه اي

ماميران(Chelidonium sp.) داراي رويشگاه‌هاي محدودي در ايران است. اين گياه حاوي مقدار زيادي متابوليت‌هاي ثانويه نظير آلكالوئيدهاي ايزوكينولين و تركيبات فنولي مي باشد. هدف از اين تحقيق، بهينه‌سازي ريزازديادي و مقايسه فنول تام موجود در برگ، ساقه و ريشه گياهچه‌هاي آن است. آزمايش به صورت طرح پايه كاملاً تصادفي در ۴ تكرار انجام شد. در اين تحقيق ابتدا اثر سايتوكينين‌هاي BAP در غلظت‌هاي صفر، 0.5، 1، 1.5، 2 ميلي‌گرم در ليتر و TDZ در غلظت‌هاي صفر، 0.25، 0.5، 0.75 و 1 ميلي‌گرم در ليتر بررسي شد. سپس بهترين تيمار سايتوكينين از نظر درصد باززايي به صورت تركيب با يكي از اكسين‌هاي IBA وNAA در غلظت‌هاي 0.25، 0.5، 0.75 و 1 ميلي‌گرم در ليتر ارزيابي شد. شاخه‌هاي باززايي شده به منظور ريشه‌زايي برروي محيط كشت‌هاي MS حاوي 3 گرم در ليتر زغال‌ فعال با تيمارهاي IBA، NAA وIAA در غلظت‌هاي صفر، 0.5، 1 و 2 ميلي‌گرم در ليتر كشت شدند. سپس گياهچه‌هاي ريشه‌دار شده سازگار شدند. براي اندازه‌گيري ميزان فنول تام از روش فولين استفاده شد. نتايج نشان داد كه بيشترين پرآوري در تيمار 0.5 ميلي‌گرم در ليتر TDZ با ميانگين 8.12 عدد شاخه بدست آمد. در اين مطالعه محيط كشت MS حاوي 1.5 ميلي‌گرم در ليتر IBA، مناسب‌ترين تيمار به منظور ايجاد ريشه تشخيص داده شد. همچنين نتايج نشان داد، ميزان فنول تام برگ بيشتر از ساقه و ريشه است.