بررسي تطبيقي ديدگاه سنايي و مولوي در مورد سفر

A comparative study of the outlook of Sanaee and Molavi about the traveling

در ادبيات فارسي، سفر با دو بعد جسماني و عرفاني در اشعار شاعران آمده است، بعد معنوي كه از آن با عنوان سفر دروني، روحاني و باطني ياد مي كنند، اصل انديشگاني ادبيات عرفاني است، اين سفر، سيرالي الله است كه در نهايت با فناي في الله به نوعي به تولد دوباره ي سالك (بقاي بعد فنا) ختم مي شود، تمام تلاش عرفا در يك كلام، هدايت انسان به اين مسير هست، چناچه اگر انديشه هاي عارفان را در طي قرن ها بررسي كنيم به يك پيوند انديشگاني در اين رابطه مي رسيم. هركدام در بياني ديگر اما مفهومي يكسان بر سفر دروني تاكيد دارند. در اين مقاله انديشه هاي دو قطب بزرگ عرفان: سنايي و مولوي در اين رابطه بررسي شده است، سفر در بعد جسماني و عرفاني در شعر آن ها بسيار توصيه شده اما اهميتي كه سفر باطني دارد، سفر جسماني ندارد، حاصل تحقيق نشانگر اين است، هر دو شاعر رسالت عرفاني خود را در اين ديده اند كه انسان را در مسير شناخت هويت الهي خود قرار بدهند. بنابراين توصيه به سفر دروني دارند، سفر اجباري انسان هبوط او از عالم علوي به اين جهان است و انسان با سفر دروني بايد تلاش كند دوباره به آن عالم برگردد؛ آداب آن نيز ترك شهوات دنيايي و سير و سلوك عرفاني با پيروي از پير راهنما است، از اين منظر مي توان آن را با كهن الگوي سفر قهرمان بررسي كرد.

in Persian literature, traveling has been proposed in the poems. The spiritual dimension which is known as the internal, spiritual, and inner traveling desire has been originated from the thoughtfulness principal of mystic literature. This journey’s destination is God which finally ends up with decay in God is known as a type of rebirth of the faithful follower (called survival after death). All efforts of the mystics revolve around the guidance of human being to this route. If we investigate the thoughts of the mystics during the pass of centuries, we can come across a thought bond within this relationship. Each poet has emphasized about inner journey in a different way but referring to the same concept. In the present research the thoughts of two great figures in mysticism, Sanaee and Molavi, about traveling . The results showed that both poets have understood their mystic responsibility in a way that they considered themselves responsible to guide human beings to enter the route to know their divine identities. Therefore, they have stressed on inner journey. The obligatory journey of human being has exiled him/her from the divine world into this world and human beings should try to re-enter that world through inner journey. To do so, human being should abandon worldly pleasures and should enter mystic routes with the help of a leader. Regarding this view, we can refer to the ancient pattern of heroic journey to the mystic world