ميزان فرسودگي شغلي بين پرستاران بيمارستان هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران

مقدمه: فرسودگي شغلي نشانگاني است كه در محيط كار و در نتيجه شرايط استرس زاي شغلي ايجاد شده واثرات مخرب آن در شغلهاي مددرسان از جمله حرفه پرستاري بسيار مشهود است. هدف از اين مطالعه تعيين ميزان فرسودگي شغلي در پرستاران بيمارستانهاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي تهران است. مواد و روش كار: اين پژوهش از نوع مطالعات كاربردي بود كه به صورت مقطعي بر روي 228 نفر از پرستاران 4 بيمارستان كودكان بهرامي، عمومي ضيائيان،روانپزشكي روزبه و پوست رازي كه تحت پوشش دانشگاه علوم پزشكي تهران قرار داشتند انجام شد. انتخاب بيمارستانها و نمونه ها به صورت تصادفي انجام گرفت. ابزار گردآوري داده ها در اين پژوهش پرسشنامه بود و داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS مورد تحليل قرار گرفتند. يافته ها: يافته هاي حاصل از اين مطالعه نشان داد كه ميزان فرسودگي شغلي در بين پرستاران بيمارستانهاي مورد مطالعه با نمره ميانگين99.1 كمتر از حد متوسط است. ميانگين نمره در بُعد خستگي عاطفي(هيجاني)26.2، در بعد مسخ شخصيت44.1 و در بعد كاهش احساس كفايت فردي 2.02 برآورد گرديد. طبق نتايج تحليل رگرسيون، بالا رفتن سطح تحصيلات كم بودن سابقه كاري، استخدام غير رسمي و اشتغال در بيمارستان روانپزشكي بخت ابتلا به فرسودگي شغلي را افزايش مي دهد. بحث و نتيجه گيري: ميزان فرسودگي شغلي در پرستاران مورد مطالعه كمتر از ميانگين برآورد گرديد. نظر مي رسد مديران بايد تلاش نمايند اين نشانگان را تا حد امكان در پرستاران كاهش دهند تا علاوه بر توجه به سلامت پرستاران، زمينه لازم براي افزايش كيفيت خدمات بهداشتي و درماني در بيمارستان ها فراهم شود.