اثرات موضعي و سراسري ناپايداري حاد مچ پا بر تعادل پويا با چشم انداز بيومكانيكي

زمينه و هدف: پيچ‌خوردگي‌هاي حاد كناره خارجي مچ پا، از آسيب‌هاي شايع در ورزش و فعاليت‌هاي روزمره زندگي محسوب مي‌شود. هدف از اين مطالعه بررسي پاسخ عصبي عضلاني عضلات ثبات‌دهنده‌ پاسچر (Posture) به‌ منظور فراهم‌كردن چشم‌انداز بيومكانيكي اثرات موضعي و سراسري ناپايداري حاد مچ پا بر تعادل پويا براي پزشكان، در اين بيماران است. روش‌كار: برنامه آزمايشي گاري وزنه با شبيه‌سازي افتادن، با مطالعه روي شدت فعاليت الكتروميوگرافي EMG ( Electromyography ) چهار عضله ثبات‌دهنده پاسچر شامل؛ ساقي قدامي ( tibialis anterior: TA ) ، دوقلوي مياني ( medialis gastrocnemius: MG )، پهن مياني ( vastus medialis: VM ) و راست‌كننده ستون فقرات در ناحيه سوم كمري ( erector spinae: L3 )، هنگام بروز شتاب ناگهاني در سطح اتكاء روي دو سمت درگير و غير درگير بدن به دو جهت روبه جلو و عقب انجام گرفت. مطالعه بر روي 19 مرد بزرگسال در دو گروه؛ (9 فرد مبتلا به پيچ‌خوردگي حاد كناره خارجي مچ پا ( LAS (Lateral Ankle Sprain) )؛ با ميانگين سني؛ 2.03 ± 23.9سال و 10 فرد سالم با ميانگين سني؛ 3.20 ± 26.4 سال) انجام‌ شد. داده‌هاي EMG به روش تحليل واريانس چندگانه و تحليل عاملي 4×2×2 مورد تحليل و ارزيابي قرارگرفت. يافته‌ها: فعاليت EMGTA راست و چپ در شتاب به جلو، به طور معني‌داري در گروه LAS حاد بيش از گروه نرمال بود. فعاليت بالاتر MGR در شتاب رو به عقب، به طور معني‌داري در گروه سالم بيش از گروه LAS بود. فعاليت EMG عضلات دو سمت بدن در گروه افراد بيمار متقارن است. نتيجه گيري: بي‌ثباتي حاد مچ پا با تغيير بر دستگاه عصبي اسكلتي عضلاني، مكانيسم كنترل تعادلي فرد را تحت تأثير قرار مي‌دهد.