الگوهاي غذايي غالب و خطر چاقي عمومي و شكمي در افراد مبتلا به ديابت نوع 2

زمينه و هدف: مطالعات اندكي رابطه الگوهاي غذايي با چاقي عمومي و شكمي را در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 بررسي كرده است. هدف اين مطالعه، تعيين اين رابطه در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 ساكن شهر تهران بود. روش كار: در اين مطالعه‏ مقطعي، 728 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 از مناطق مختلف شهر تهران شركت كردند. دريافت غذايي معمول افراد در طول يك سال گذشته با استفاده از پرسش نامه ي نيمه كمي بسامد خوراك معتبر، گردآوري شد. چاقي عمومي به صورت BMI≥30 kg/m2 و چاقي شكمي به صورت دور كمر 88 ≤ سانتي متر در زنان و 102 ≤ سانتي متر در مردان تعريف شد. الگوهاي غذايي غالب با روش تحليل عاملي تعيين شد. رابطه بين الگوهاي غذايي و انواع مختلف چاقي توسط آزمون رگرسيون لجستيك سنجيده شد. يافته ها: دو الگوي غذايي غالب شناسايي شد: الگوي غذايي سالم و الگوي غذايي ناسالم. پس از تعديل اثر عوامل مخدوش كننده، قرار داشتن در بالاترين پنجك امتياز الگوي غذايي ناسالم نسبت به پايين ترين پنجك، خطر ابتلا به چاقي عمومي را 3.2 برابر (OR=3.2, 95% CI=1.7-5.8) و ابتلا به چاقي شكمي را 1.8 برابر (OR=1.8, 95% CI=1.05-3) افزايش داد در حالي كه قرار داشتن در بالاترين پنجك امتياز الگوي غذايي سالم نسبت به پايين ترين پنجك، شانس ابتلا به چاقي عمومي را 56 درصد كاهش داد (OR=0.44, 95% CI= 0.25-0.76). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه الگوي غذايي سالم ارتباط معكوسي با چاقي عمومي و الگوي غذايي ناسالم ارتباط مستقيمي با چاقي عمومي و شكمي در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 دارد