تعيين شيوع بيماري اتوايميون تيروييد در بيماران با ديابت مليتوس تيپ يك مراجعه كننده به بيمارستان هاي حضرت رسول و علي اصغر تهران طي سال هاي 1385 تا 1390

زمينه و هدف: ديابت مليتوس تيپ يك (T1DM) يك بيماري اتو ايميون مزمن است كه بروز ساير اختلالات اتوايميون از جمله اختلالات عملكرد تيروئيد به همراه آن گزارش شده است. مطالعه حاضر جهت بررسي شيوع اختلالات اتوايميون تيروئيد در بيماران مبتلا به ديابت نوع 1 انجام شد. روش كار: در اين مطالعه مقطعي گذشته نگر، تعداد 150 بيمار مبتلا به ديابت نوع يك در محدوده سني 7 تا 17 سال كه طي سال هاي 1385 تا 1390 به بيمارستان هاي علي اصغر و حضرت رسول شهر تهران مراجعه داشته اند، به روش نمونه گيري در دسترس جهت مطالعه انتخاب شده و پرونده بيماران از نظر جنس، سن، سن شروع بيماري ديابت، طول مدت ابتلا به ديابت، متوسط HbA1c بيماران و همچنين سطوح هورمون هاي تيروئيدي T3، T4 و همچنين هورمون TSH، آنتي بادي هاي ضد تيروئيد از جمله آنتي تيروئيد پراكسيداز (antiTPO) و آنتي تيروگلوبولين (antiTg) بررسي شد. براي مقايسه متغيرهاي كيفي از آزمون  ChiSquare و براي مقايسه متغيرهاي كمي از آزمون تي مستقل استفاده شد.  يافته‌ها: 82 نفر (7/54 درصد) از بيماران مونث و 68 نفر (3/45 %) مذكر بودند و ميانگين سني آن ها 8/2 ± 5/11 سال بود. آنتي بادي ضد تيروئيد پراكسيداز (antiTPO) در 41 نفر از بيماران (3/27%) و آنتي بادي ضد تيروگلوبولين (antiTg) در 23 نفر (3/15%) مثبت گزارش شد و 16 نفر از بيماران (6/10%) antiTPO و antiTg به طور همزمان مثبت بودند. فراواني هيپوتيروئيدي باليني (9/21 درصد) و هيپوتيروئيدي تحت باليني (3/7 %) در بيماران با antiTPO مثبت بيشتر از بيماران با antiTPO منفي بود. وجود آنتي بادي هاي ضد تيروئيد با عواملي از جمله، جنسيت(P=0/040) ، سن بالاتر(p=0/0001)، طول مدت ابتلا به ديابت بيشتر(p=0/0001)، و سطوح HbA1c بالاتر(p=0/0001) در ارتباط بود.   نتيجه گيري: با توجه به شيوع بالاي اختلالات اتوايميون تيروئيد در كودكان و نوجوانان مبتلا به ديابت نوع 1 بررسي و غربالگري اين بيماران از جهت اختلالات مذكور با استفاده از آنتي بادي هاي ضد تيروئيد توصيه مي گردد.