بررسي و تحليل شگرد مولانا در ارتباط زماني ميان روايت و داستان در حكايات مثنوي

Rumi's trick in the temporal relationship between narration and story in Masnavi manavi

داستان پردازي در «مثنوي معنوي» جايگاهي منحصر به فرد و كاملا متمايز دارد. اين پژوهش كه به شيوه توصيفي- تحليلي و روش كتابخانه اي است، هدف آن بررسي شيوه هاي ارتباط زماني ميان روايت و داستان در حكايات مثنوي است كه از اين طريق مي توان به ارايه الگوي سبك شناسي و فهرستي از امكانات روايي براي انواعي از داستان هاي كلاسيك فارسي دست يافت و زمينه اي براي خلق و ابداع شيوه هاي جديد فراهم آورد. براي رسيدن به اين اهداف مي بايست به بررسي و تحليل سطوح روايي در مثنوي و ارتباط ميان آن ها پرداخت، براي تحليل اين موضوع از روش روايت شناسي اخير يا معاصر استفاده شده كه بيشتر شامل تيوري مطرح شده، توسط نسل دوم روايت شناسان (روايت شناسي معاصر) مانند ژنت و مفسران او مي باشد. نتيجه به دست آمده اين است كه روايتگري مولوي در جهت اهداف عرفاني و اخلاقي مورد نظر اوست و اين هدفمندي در تمامي ابعاد و مقوله هاي روايت، تاثير مي گذارد و شيوه روايت مولوي را خاص و متمايز كرده است.

Storytelling has a unique and completely different place in " Masnavi manavi". The aim of this research, which is descriptive-analytical and library method, is to study the temporal communication methods between narration and story in Masnavi anecdotes, through which a stylistic model and a list of narrative possibilities for a variety of classical Persian stories can be achieved. It provided the basis for the creation and invention of new methods. To achieve these goals, we must study and analyze the levels of narrative in Masnavi and the relationship between them. To analyze this issue, the method of recent or contemporary narratology has been used, which mostly includes the theory proposed by the second generation of narratologists (contemporary narratology). Like Genet and his commentators. The result is that Rumi's narration is aimed at mystical and moral goals and this purposefulness affects all dimensions and categories of narration and has made Rumi's narrative method special and distinctive.